Ondanks dat ik veel schrijf, schrijf ik niet veel. Dat is een doordenkertje, maar de zin klopt. Ik produceer massa’s tekst in de vorm van deze stukjes, verhalen en allerhande naslagwerken over die verhalen. Maar dat gaat allemaal digitaal. Ik klap mijn laptop, of telefoon, open en begin weg te tikken. Werkelijk “schrijven” komt er niet aan te pas. Het beeld van een aan de absinth lurkende verloren melanchooch die zich met zijn verneveld hoofd buigt over een vel papier welke hij veredeld met volzinnen is aan mij voorbij en verloren gegaan.
Zoals ik al zei: het is laptop, het is toetsenbord en gaan! En dat is maar gelukkig ook want mijn handschrift is nooit iets geweest om over naar huis te schrijven. Op de kleuterschool begint die ellende natuurlijk al en moet je op lijntjespapier… lijntjes maken. Steeds herhalende ronde figuren zodat je, misschien wellicht ooit, deze opgedane technieken kan gebruiken om leesbare letters te schrijven. En het liefst aan elkaar!
En daar wrong bij mij al de schoen. De krullen en lijnen waren nooit zo recht en zeker als ze hadden moeten zijn. Bovendien begreep ik de opdracht, of de zin erachter, nooit helemaal. Dat brak later op want ik kon niet de nette letters waarom werd gevraagd niet reproduceren. Het was vagelijk leesbaar. Maar zelf had ik al moeite om de krabbels te ontcijferen. Mijn leraren van toen moeten dat wel hebben gedaan, want ze moeten natuurlijk vinden of er een goed of fout antwoord gegeven is!
Toen er ook nog hoofdletters toegevoegd moesten worden aan het pallet was het hek helemaal van de dam! Ik had al voldoende moeite om de aansluiting te vinden met aaneengesloten schrijven op normale letters. En ineens komen er hoofdletters die aangesloten dienen te worden op de vreemdste plaatsen.
Op de kennismakingsdag van de brugklas was mijn welkomsstukje het hoogtepunt. Niet omdat ik zulke geweldige taal gebruikte. Maar omdat mijn onzekere aaneengesloten handschrift blijkbaar grappig was. En dat was niet de enige, of laatste, keer dat mijn handschrift onderdeel was van discussie. Later in het jaar werd ik gewezen op mijn “onleesbare” handschrift, en kreeg ik de vraag of ik in blokletters kon gaan schrijven.
Wie zoekt naar oude kleitabletten die waren volgebikt met sanskriet, heeft een beeld van hoe mijn handschrift er sinds dat moment uit zag. Een heruitgevonden spijkerschrift. Het voordeel was dat ik me geen zorgen meer hoefde te maken over hoofdletters, want al mijn hanepoten bestonden uit hoofdletters! Alleen de i en de j om begrijpelijke reden niet. De enige manier waarop hoofdletters werkelijk te onderscheiden waren was door ze werkelijk GROTER te schrijven dan de rest van het veld.
Uiteraard kon dit niet goed gaan, en een aantal jaren later kreeg ik dan ook de vraag of ik niet aan elkaar wilde schrijven want mijn sanskriet was onleesbaar voor de gemiddelde middelbare schoolleraar. Als ik ergens mijn ergernis over uit mag spreken dan is het dat moment. Ik wisselde van schrift omdat het werd gevraagd, en nu zou ik wederom terug moeten wisselen…
Na mijn schooltijd heb ik weinig moeten, en hoeven schrijven met de hand. Enkel wat aantekeningen, en af en toe een formulier. Toch had ik een kleine veertien jaar geleden het plan gevat om een nieuw handschrift aan te meten. Een handschrift met herkenbare hoofdletters en kleine letters. Niet dat ik het zo hard nodig had, maar om met de woorden van ODIDO, voormalig T-Mobile, te spreken: meer klantgericht en positief te zijn. Of zoiets.
Wat volgde was dat ik op stille momenten het alfabet begon te schrijven. Eerst de kleine letters, daarna de hoofdletters. En het ging steeds beter, de hanepoten verdwenen en werden meer leesbare letters. En waar mogelijk werden hoofdletters ingepast. Een kleine a en een grote A. Een kleine b en een grote B. Aan C valt niet zoveel te veranderen. Maar d en D weer wel…
Als beloning keek mijn moeder een keer mee toen ik bezig was een formulier in te vullen. ‘Je hebt een net handschrift.’ liet ze zich ontvallen. Nou, dat heeft bijna drie decennia geduurd, maar ik ben er! En wanneer heb ik het nu werkelijk nodig? Ik doe alles met de laptop!