Twijfel Nooit Deel 2

Ik wist meteen wat er aan de hand was. Al hoopte ik half dat het een belletje zou zijn of ik die avond nog wel op de koffie zou komen. Ik nam de telefoon aan en kreeg de vraag of ik die middag nog had gebarbecued. Een vreemde vraag… ik had niet gebarbecued! Even dacht ik dat de bliksem in de barbecue was ingeslagen. Maar die fantasie was van korte duur. Het enige wat er nog over was van mijn container waren de wielen. En zelfs die waren niet meer rolbaar. Mijn overbuurman dacht dus eigenlijk met een afgebrande barbecue van doen te hebben. Mijn groene container was niet eens meer herkenbaar als container!

Na het ophangen aarzelde ik even, maar besloot toen dat ik niet rustig mijn cola kon drinken terwijl in elk geval meerdere buren in paniekstemming verkeerden. En het was voor mij nog onduidelijk of de brand nu wel helemaal gedoofd was! Zodoende sprong ik in mijn auto en racete naar huis op een manier die in het niets stond bij de prestaties van Max, maar wel bonuspunten op zouden leveren. 

Ik zag al voor me hoe de hele buurt in lichterlaaie stond. Hoe de brandweer op mijn erf bezig was met het blussen en een hele hoop mensen zich voor mijn huis zouden hebben verzameld. Dat leek mij nog wel het ergste. De vage beschamende glimlach wanneer ik voor het oog van die menigte de deur open zou maken terwijl die intussen fluisterend hun oordeel zouden vellen. Bij de nadering van Werkendam tuurde ik naar de hemel op zoek naar zwarte rookkolommen, blushelikopters en het geloei van brandweersirenes. Maar die waren er niet!

Ik parkeerde mijn auto overdwars op straat en ging kijken bij ground zero. Inderdaad. Van mijn GFT-bak restte niet veel meer dan een zwarte, stinkende massa. Die massa was nat gemaakt door de blussers en iemand had de brand aangevallen met schuim uit een blusfles. Ik vervloekte mezelf; ik had mijn eerste gevoel serieus moeten nemen. Ik had de barbecue niet moeten lossen in de container. Ik had er anders zand of water bij moeten gooien. Nu was de container in rook opgegaan en erger; ik had niet alleen mijn container op het spel gezet. Ook het huis, en die van de buren!

Geschokt over de mogelijke, maar niet veroorzaakte, nevenschade ging ik me melden bij de overburen om het relaas te horen hoe de brand bij iedereen bekend was geworden. Iemand die achter mij woont had naar de jongen die op de hoek woont gebeld en die had weer met mijn buren gesproken die hadden geprobeerd om binnen te komen. Maar ik was niet thuis! De held van het verhaal is mijn overbuur Ricardo die zijn spuitfles pakte en het vuur te lijf is gegaan met blusschuim.

Dank voor al die prestaties is toch wel op zijn plaats. En natuurlijk ook excuses aan de naaste buren die hun aanbouw bijna vaarwel hadden kunnen zeggen. Ik besloot mijn printerpark in te zetten en “herinneringsvaasjes” te printen. Op een zogenaamd marmeren sokkeltje met een tekst die moet bedanken, en terugdenken aan de grote containerbrand. En uiteraard een doosje merci om de smaakpapillen te ondersteunen. Toegegeven, hebben weinig vastgoedobjecten kans gehad op schade. Maar ik vreesde er wel voor dat er meer afgebrand zou zijn dan een groene container.

Toen ik een nieuwe container ging bestellen bij de afvaldienst werd ik eerst bejegend met onbegrip. Alsof ik niet zou willen betalen voor een nieuwe container; natuurlijk wel! Want ik heb ‘m ook zelf de fik in geholpen. Daarna kreeg ik de vraag of ik de oude container voor aan de straat wilde zetten zodat die kon worden opgehaald. Nu had ik natuurlijk een leugentje om bestwil verteld. Ik ga niet uitgebreid uit de doeken doen dat ik kolen in de barbecue had gegooid. Zodoende stond, in de nieuwe versie, de container te dicht bij de werkende barbecue.

Dit leidde tot een redelijke twist tussen mij en de telefoondame. Ik moest uitleggen dat zij de container niet konden ophalen, want, ja die was nu eenmaal verast! Iets wat zij niet leek te begrijpen. Pas toen ik alles in simpele bewoordingen nogmaals had uitgelegd en had aangegeven dat er van de container niets meer restte dan een verschroeide bodemplaat moest ze lachen en besloot ze aan te geven dat de oude niet kon worden geretourneerd.

Nu ja. Mea culpa. Mijn schuld. Pure domheid terwijl ik wist waar ik mee bezig was. Maar weer een les voor de volgende keer. De volgende keer niet twijfelen en vertrouwen op het instinct!