De laatste jaren vind ik het leuk om te luisteren naar podcasts, of het kijken naar filmpjes op internet, die films belachelijk maken. Dan hebben we het natuurlijk niet over films als afgelopen week, Titanic, maar films die het verdienen om belachelijk gemaakt te worden. Films die proberen om Disney na te doen en daarin hopeloos falen. Films met een verkeerde boodschap, of films die zo de weg kwijt zijn dat zelfs de film niet meer weet daar ze aan toe is!
Dit kunnen kleine foutjes zijn als, bijvoorbeeld, de vliegtuigstrepen in het epische Troy (al gerekend buiten het bar slechte acteerwerk van Brad Pitt) of de auto in Braveheart die langs een veldslag in de middeleeuwen rijdt. Of de totale inconsistentie van sommige horrorfilms waarbij het kostuumwerk en verhaal nog angstaanjagender is dan het rondvliegend bloed.
Op deze manier heb ik al een aantal bar slechte films mogen zien, en worden soms films die ik ooit als goed bestempelde flink onderuit gehaald. Maar het komt ook voor dat je voor dit soort inconsistenties niet naar het internet hoeft. Als je met het juiste, of juist het verkeerde, gezelschap naar de bioscoop gaat kan het verhaal ook onderuit gehaald worden.
Zo ging ik jaren geleden met een aantal collega’s naar de film Wanted. Deze film met Angelina Jolie en Morgan Freeman heeft een heel ingewikkeld verhaal over de zoon van een huurmoordenaar. De zoon in kwestie weet dat niet en denkt dat zijn vader gewoon in het niets is opgelost. Niet wetende dat zijn vader in opdracht van een middleeuws weefgetouw mensen omlegt die eventueel een bedreiging vormen voor de samenleving.
De film opent met een achtervolging tussen twee dure auto’s die meteen al over de top is. Even later maken we kennis met onze hoofdpersoon die een loser in de dop is. Hij werkt op een saai kantoor, heeft nauwelijks geld om rond te komen. Maar zijn leven verandert wanneer Morgan Freeman hem vertelt dat zijn vader een rijke huurmoordenaar was. Om dat te bewijzen heeft de zoon ineens miljoenen op zijn bankrekening!
Omdat Morgan de zoon ook graag in de organisatie wil hebben laat die hem de verblijven zien van diens vader, die noodlottig omgekomen is. Terwijl de bioscoopfilm gewoon zijn ding doet, en een kamertje laat zien met een logeerbed en een gammele stoel springt een van mijn collega’s op. ‘Tuurlijk! Tien miljoen op de bankrekening, maar niet eens behang aan de muur!’
Zaal barst in lachen uit. En de film is verpest. Buiten de rest van de idiote plotpunten om. De film is verder zo vergetrlijk dat ik het hele plot niet onthouden zou hebben zonder deze opmerking. Zo zie je maar dat af en toe dingen buiten de film om meer indruk maken dan de film zelf. Nu is dit een opmaat naar een andere film.
Vorige week had ik het over de film Titanic van James Cameron. En ik moet het helaas, of misschien gelukkig voor sommige mensen, weer over hem hebben. Ik ga niet vaak naar de bioscoop, meer een paar weken geleden ben ik toch geweest. En dan wel om de nieuwste Avatar te bezoeken. De eerste Avatar vond ik een prachtige film. De eerste film die 3D niet gebruikte voor grappige effecten, maar om letterlijk diepte te geven aan de beelden. De maanplaneet Pandora kwam prachtig tot zijn recht door het brilletje.
Helaas waren de beelden ook de enige diepgang die het had. Het verhaal was zo oppervlakkig dat ik een groot deel ervan alweer vergeten ben. Het tweede deel heeft last van eenzelfde probleem. De beelden zijn prachtig. Na een paar minuten vergeet je dat je naar special effects aan het kijken bent. Zo goed komen de wezens en omgevingen tot hun recht. Het verhaal is helaas wederom flinterdun.
Dit is wel de bevestiging voor mij dat dit werkelijk aan het verhaal van het eerste deel lag dat ik het vergeten ben. Want wederom zag ik die film met collega’s in het Pathé-theater in het centrum van Rotterdam. Een van de collega’s moest nodig naar de wc en vroeg aan iemand die de film al eens had gezien of hij kon gaan zonder iets te missen. De mededeling was dat hij op moest schieten want er kwam een goed stuk aan.
We zaten op de eerste rij en de deur was bovenin de zaal. Het gevolg was dat mijn toenmalige collega de trap op stormde en daarbij een hoop lawaai maakte. “boem-boem-boem” trap op. Een paar minuten later werd dat effect omgekeerd. “Boem-boem-boem” trap af. Tot de laatste “boem” werd vervangen door een “bonk”. In zijn haast had de beste jongen niet doorgehad dat de laatste treden zijwaarts liepen en hij was van het platform onderaan gekukeld. Wederom een onvergetelijke ervaring voor de zaal die het natuurlijk had zien gebeuren.
Misschien moet ik gewoon niet meer met mijn collega’s naar de film gaan…