Het noemt zichzelf “Een Wereld vol Wonderen” en als ik die spreuk gebruik weet vrijwel iedereen in het Nederlandse taalgebied meteen waar ik het over heb. Uiteraard is het de Efteling, het bekende themapark in Kaatsheuvel.
Als een beetje chauvinistische Nederlander ben ik trots op het park dat steeds meer internationale allure krijgt. Ik kijk graag naar vlogs van Britse of Amerikaanse bezoekers die op bezoek komen en vrijwel allemaal al onder de indruk zijn van de ingang. Daarna kan het alle kanten op gaan met de mening van de welbespraakte buitenlanders.
De een vindt het een geweldige ervaring. Ze vinden de bosachtige omgeving geweldig en rustgevend. En uiteraard wordt automatisch de vergelijking getrokken met de keizer der themaparken: Disneyland. Eender welke versie op welk continent dan ook. De een vindt dat de Efteling daarboven uitstijgt. Niet alleen is de Efteling ouder dan het oudste Disneyland. Maar volgens hen voelt de Efteling ook authentieker aan.
Als ik het zelf mag zeggen; dat klopt! Misschien ben ik bevooroordeeld, maar Euro Disney gaf bij mijn bezoek het ultieme gevoel van een maakbare wereld. Zodra je door de poorten bent zie je wat je te wachten staat. Het roze suikerkasteel staat in de verte op je te wachten en de hoofdstraat ziet er te netjes uit! Bij de Efteling ga je door de ingang, en komt uit op het Dwarrelplein. Vanaf daar heb je een prachtig uitzicht op Fata Morgana, dat haast onbereikbaar aan de overkant van de Aquanuraplas ligt. Het paleis van Pardoes is nog niet te zien. De kringelende paden doen je uitnodigen tot een ontdekkingsreis waar je niet precies weet waar je uit zal komen. Anders dan de geregisseerde binnenkomst in Disneyland.
En juist dat maakt weer dat sommige bezoekers klachten hebben over de Efteling. Ze vinden het te verspreid, ze hebben geen idee waar ze naartoe moeten of willen en moeten nog nét niet aan het handje worden rondgenomen. De meest bijzondere klacht was van een echtpaar dat het eten in de Efteling te goedkoop vond! Dat is geen grap; ze vonden dat de Efteling te weinig geld binnenharkte in vergelijking met de cartoonmuis omdat die meer geld vroeg voor Cola en eten. Waarbij ze geen rekening houden met het feit dat de Efteling een stichting is en geen beursgenoteerd bedrijf!
Maar wat alle buitenlandse bezoekers gemeen hebben is dat de nuance aan hen verloren gaat. Het sprookjesbos vinden ze mooi, maar ook griezelig. Ondanks dat er bij elk sprookje in vier talen het verhaal uit de doeken wordt gedaan klinkt ons taaltje natuurlijk als gebrabbel. En zelfs als je het begrijpt komen verschillende verhalen, niet in Disney-versie, bruut over. En in werkelijke vorm, inderdaad, griezelig.
Kijk naar de Wolf en de zeven geitjes: je ziet zes haast menselijke geiten rondom een speelbord zitten. En toch hebben ze geen handen maar hoeven. Intussen staat buiten de wolf zich op te geilen bij het zien van de hapklare kebab! Of dan Villa Volta waar je met een reine ziel in moet stappen om de vloek op te heffen. Een erg vreemd interactief element want het huis is nog steeds vervloekt. Blijkbaar zijn na miljoenen bezoekers er nog altijd geen mensen met een reine ziel naar binnen getreden. Of Baron 1898 en de Vliegende Hollander waar je juist voor eeuwig wordt verdoemd wanneer je erin stapt.
Nu denken we over die dingen nauwelijks nog na. We nemen het ter kennisgeving aan. Maar voor Amerikanen klinkt dat doemverhaal een beetje vreemd. Bovendien missen ze ook de verwondering richting het themapark zelf. De poppen bewegen, de lichten flitsen. Het is normaal voor wie vaker naar een themapark gaat.
Het is dan des te mooier om naar de Efteling te gaan met iemand die het niet begrijpt! Die het voor het eerst ziet en er geen chocolade van kan maken. Dat was vorige week dus Nadine. Ze is nu acht maanden oud en heeft interesse in alles wat ze met haar handjes aan kan raken! In boeken, brillen, telefoons en haar! En we besloten met haar voor het eerst in de Symbolica te gaan. Het paleis van koning Pardulfus en zijn hofnar Pardoes.
En inderdaad was het voor de baby een wereld van “ooh” en “aah” terwijl ze door verschillende vertrekken geleid werd. Al zittend zag ze de decorstukken tot leven komen, hoorde ze de wind ruisen en muziek spelen. Ze begreep het nog niet, maar ze was wel onder de indruk.
Maar de hele Symbolica had overgeslagen kunnen worden. Want een kind zo jong is nog van alles onder de indruk, en terwijl ze haar verwondering duidelijk maakte wenste ik dat ik, en iedereen, op latere leeftijd die verwondering nog kon hebben. Gezeten op de arm van haar moeder greep Nadine naar een van de decoratieve bollen op het hek in de wachtrij. Duidelijk onder de indruk van het metalen ornament. Iets waar vrijwel alle wachtenden niet eens aandacht aan schonken. Ze betastte het, wilde het proeven en deed alsof ze nog nooit zoiets geweldigs had gezien als die beige bol!
En ik miste dat ik dat eigenlijk ook niet kon.