Voor Nadine,
En ineens ben je op de wereld. Negen maanden, jij nog iets langer, zat je vast in de buik van je moeder. Een warme, veilige plaats. Vanaf het moment dat je kon horen heb je gedempte geluiden van buiten gehoord. Geluiden voorbij de kalmerende hartslag die op een paar decimeter van jou jullie beiden in leven hield. Zowel jou als je moeder die al het mogelijke deed om jou veilig je tijd door te laten komen. Alles aannam uit boekjes, websites en advies van derden.
Je oma’s, opa’s, ooms en tantes kregen af en toe een afbeelding van je te zien. Niets meer dan een vreemde tekening waar we dan maar uit op moesten maken dat het goed ging. Ik vond het altijd een kunst om te kijken of ik werkelijk zag wat ik moest zien. Het is natuurlijk een heel wonder om voorbij de buikwand te kunnen kijken in de plaats waar jij negen maanden, en een beetje, groeide en leefde. Maar het is nog meer een kunst om werkelijk te zien wat daar te zien is. Helaas ben ik daarin niet gestudeerd.
En toen zaten je negen maanden erop. Maar het was niet dat jij stond te springen naar buiten te gaan. De datum kwam en de datum ging zonder dat jij je liet zien. Begrijpelijk natuurlijk, het is niet dat het hier buiten veel beter is dan daarbinnen. Als ik een beetje grof mag zijn; de uitgang is al kut, en daarna moet je maar afwachten! En als iemand die negen maanden, en nog wat, vast heeft gezeten is er niet heel veel meer in het verschiet.
Je mag niks. Dat is ook geen heel groot probleem, maar je kunt ook niks. En als je al iets wilt dan kan je dat niet duidelijk maken ook. Nee, de eerste maanden na de negen maanden zijn geen pretje. Je kan niet zelf je biezen pakken, want dat kan je nog niet. En je bent dus afhankelijk van je ouders die de plannen voor jou maken. Of jou, heel handig, medeplichtig maken aan hun planning. Natuurlijk wil jij naar de Efteling, maar dan gaan zij naar de winkel. Ook interessant, maar de AH heeft toch niet de sjeu van een sprookjespark.
En een biefstukje zit er ook niet in. Het is oplosmelk of tiet wat de klok slaat. En dan nog op tijden dat het voor jou wordt bepaald. Lig je lekker te dutten krijg je ineens een speen in je huig geduwd met de aanmoediging om te drinken. En terwijl vader en moeder de porseleinen troon bestijgen mag jij het doen met pampers. Ga er maar aan staan!
Maar goed. Omdat het om de een of andere reden niet gewenst is om tot de puberteit te blijven zitten en eventuele logistieke problemen te vermijden ben je eruit gejaagd. En dan ben je ineens op de wereld. Een eerste ademtocht. Een eerste dag. Een eerste nacht. Een eerste bezoek van oma, opa en uiteraard van je ooms en tantes. Allemaal ooh, en aah! Allemaal bewondering. En allemaal op de foto! En vol lof over je naam. Nadine.
En dat terwijl jij liever Anastasia had willen heten. Of een naam als Lidewei, zodat je mensen lekker het hoofd op hol kan brengen met het verschil tussen de lange en de korte ei/ij. Maar helaas, net zo min als je voor biefstuk kiezen kunt kan jij nog aangeven dat je naam je niet bevalt. Of werkelijk protesteren dat je van elleboog naar elleboog wordt verkast. Je hebt er niets tegenin te brengen. Toen ik twee dagen na je geboorte een bezoek bracht, begon je na een flesje te lachen. Volgens je moeder waren dat lachstuipjes.
Ook dat wordt al voor je bepaald! Waarom zouden het lachstuipjes zijn en dacht jij niet toevallig aan een geweldige mop? “Komt een priester op het kraambed!” lachen gieren brullen! Neen, dat zijn stuipjes. Zelfs je humor wordt gebagatelliseerd. Stuipjes, en dat terwijl het misschien wél je eerste echte lachje was!
Misschien besefte je voor het eerst dat na de kut niet alles kut is. Misschien besefte je dat je in een huis was gekomen waar je welkom was. Waar een vader en een moeder zijn die van je houden en voor je zorgen. Dat je Nadine heet en er eigenlijk wel blij mee bent. Dat eerste besef dat de wereld voor je open staat, en dat er avonturen te beleven zijn. Dat na negen maanden, en iets meer, geborgenheid jij op weg wordt geholpen om je eigen avonturen te beleven.
Om schoonheid te zien in kunst en natuur. Om vrede te vinden in muziek. Om spanning te vinden in spel. Plezier te vinden in de smaak van eten en drinken. Uitdagingen te vinden in de wereld om je heen. Een wereld die open staat om beleefd en geleefd te worden. Waar de horizon reikt van de pupil van je ogen tot voorbij de verste sterren. Een horizon en een wereld die er waren voor jij er was, en die na jou nog zullen bestaan maar waar jij je stempel op kan drukken. Hoe klein of groot ook.
Want ineens ben je op de wereld. Na negen maanden, en jij nog iets langer, Nadine. En jij wacht op de wereld. Maar deze wereld wacht zeker ook op jou. Welkom.
Van je oom die hoopt, net als over je neefjes, nog veel stukjes over jou te kunnen schrijven.