Domme vragen bestaan niet. Dat is in elk geval het credo dat een hoop mensen aanhangen, aan de andere kant heb ik volgens mij wel expertise op het gebied van domme vragen. Ook ben ik een expert op het gebied van domme antwoorden, maar daarover misschien ooit meer. In elk geval ben ik de laatste tijd bezig met de vraag: wat betekent ouder worden?
Nu ik vijfendertig jaren oud ben mag ik die vraag best wel stellen, vind ik. Want vijfendertig is toch van middelbare leeftijd! Nu weet ik dat mensen dat niet zo noemen, maar aangenomen dat ik zeventig zal worden ben sta in nu in het midden. Met mijn beide benen ben ik overgesprongen naar de vijfendertig en ik heb even veel tijd voor mij als achter mij. Als het universum in elk geval een beetje meewerkt.
Maar vijfendertig is enkel een getal. Het is niet heel interessant om vijfendertig te worden, niet interessanter dan vierendertig, en drieëndertig daarvoor. Dertig is dan nog wel interessant omdat je niet meer in de twintig bent. Maar dat beantwoord de vraag die ik eerder stelde niet: wat betekent ouder worden?
Afgaande op leeftijd dus niet heel veel meer. Je kunt, net als ik, enige symboliek aan vijfendertig hangen. Maar dat is het natuurlijk niet. Kijk, op jongere leeftijd is ouder worden een stuk interessanter. Het zijn werkelijke hoogtepunten van je jonge bestaan om een jaar ouder te worden. Tien jaar worden is cool! Dan ben je geen negen meer! Twaalf worden klinkt belangrijk. Met dertien heb je het morele recht om je ouders zakken te vinden en stiekem porno te bekijken. Toen ik zestien werd mocht ik drank en sigaretten kopen, ik deed het niet maar het mocht! En ik mocht ook brommer leren rijden! Ook niet gedaan, maar het mocht.
Met achttien mag je gaan stemmen en dokken voor je zorgverzekering. Met twintig mag je openlijk naar porno kijken en met eenentwintig heb je toch wel de laatste jeugd achter je gelaten.
Met dertig gaan een hoop dingen veranderen. Dingen die je als twintigjarige interesseerden zijn nu een stuk minder belangrijk. Of zo lijken ze. En met vijfendertig begint je lichaam zich ook aan te passen aan je leeftijd. Een avond door drinken? Waar je vroeger de kater weg lachte is het nu een veroordeling. Tot laat opblijven? Ik hoop dat je staand kan slapen! Iets kleins oprapen? Nimmer zal jij je rug nog blootstellen aan deze onderneming! Kan je dat nummerbord lezen? Kan je dat nummerbord nog wel zien zonder bril?
En dat is het lichamelijke aspect dat duidelijk maakt dat een vervroegde begrafenis misschien wel een aantrekkelijke optie is. Maar geestelijk? Ja, hoe zit het daarmee?
Wat betekent ouder worden? Als oudste kind kreeg ik op jonge leeftijd al verantwoordelijkheid opgedrongen. Bepaalde dingen mocht, of kon, ik niet meer doen want ik was zogenaamd xx-jaar oud! Hoe durfde ik me jonger te gedragen dan die jaren zouden doen vermoeden! Moesten mijn interesses niet ergens anders liggen? Of mijn verantwoordelijkheden?
Met enig nadenken moet ik zeggen: niet per se. Het is niet dat in de afgelopen tien jaar mijn hobbypakket en gedrag extreem is meegegroeid met mijn leeftijd. Sterker; ik denk dat ik iets infantieler ben geworden. Aan de andere kant is er van iemand van twaalf, dertien, veertien, zestien en achttien jaar enige verantwoordelijkheidsgroei te verwachten. Ik ben dat punt al voorbij. Van mensen boven de twintig wordt die groei niet bepaald verwacht. Niet leeftijdsgebonden in elk geval, maar op het punt van aangenomen verantwoordelijkheden.
Wie een rijbewijs heeft en een voertuig wordt geacht daar verantwoordelijk mee om te springen. Een ouder dient te zorgen voor zijn of haar kind. Een huiseigenaar voor het huis en de bijkomende financiën. Dat ligt niet aan de leeftijd, maar of je die verantwoordelijkheden hebben moet. Ik hoef me niet te gedragen als een ouder, want ik ben geen ouder. (mijn schoonouders ook niet, maar dat is een ander verhaal) ik hoef me ook geen zorgen te maken over het betalen van een hypotheek, wel van de huur.
En aan mijn gedrag hoef ik ook nauwelijks te sleutelen. Een vijfendertigjarige mag zich zo gek gedragen als de wereld het toestaat. Natuurlijk zijn er grenzen, maar die grenzen aan het fatsoen! Ik moet op dit punt terugdenken aan vijftien jaar geleden!
Ik had nog geen rijbewijs en met mijn opa Daan ging ik gebak langs brengen op het werk. Hij moest rijden en ging mee naar binnen waar ik de taart presenteerde aan mijn collega’s. Ik merkte dat de jongere collegae nogal meewarig waren om deze oude man die ik mee naar binnen sleepte. Oudere collega’s waren dan weer blij iemand te zien die bij hen zou passen.
Dat was tot de vraag kwam of ik nog een feestje gaf.
“Jawel!” was het antwoord van Daan voor ik kon ontkennen. “Als cadeau kan je kiezen: een oorbel, of een rondje neuken!”
Jonge collega’s in een stuip, en de oudere collegae waren een illusie armer.
Wat betekent ouder worden? Momenteel eigenlijk niks. Maar als ik me over de tweede helft van mijn leeftijd nog zo mag gedragen als mijn opa Daan is dat eigenlijk ook niet zo erg.