Als een Adelaar 2

Ik kan niet tegen onzekerheid. Ook niet tegen tijdsdruk. Die twee samen zorgen ervoor dat ik probeer zo veel mogelijk zekerheid in te bouwen. Als kind had ik dat al. Voor mijn twaalfde verjaardag wilde ik een GameBoy Advance. De opvolger van de GameBoy Color. Dit apparaatje beloofde betere beelden, meer kleuren en superieur geluid. Ik vroeg dus zo veel mogelijk geld om het te kunnen kopen. En gelukkig kreeg ik dat ook.

Maar om het apparaatje in handen te krijgen moesten we naar de Intertoys in Oosterhout. Ik herinner me de stress die het overige verkeer me opleverde. Ik was ervan overtuigd dat alle auto’s die ons inhaalden ook onderweg waren naar Oosterhout. Specifiek naar de Intertoys om daar een GameBoy Advance te kopen. Zal je net zien…

Gelukkig was de GameBoy nog op voorraad en ik heb het kleinood nog steeds ergens liggen. Maar het gaat over de gedachten die ik had bij het verhaal. Ik hou niet van de onzekerheid. Toen ik in 2019 op cruise ging, mijn eerste vakantie alleen, was ik ook gestresst. Ik had absoluut geen vertrouwen dat ik op tijd op Schiphol zou zijn. Ik had evenmin vertrouwen in mijn eigen kunde om de juiste gate op te zoeken en om ook daar op tijd te zijn.

Het doel was in elk geval om op tijd door de check-in te gaan. Daarna zou het wel los lopen. En inderdaad, zodra ik aan de beurt was om in te checken (er was een probleem met het inchecken via de computer) viel een last van mijn schouders. Ik was weer een stap verder, en met elke stap verder zou het aantal complicaties afnemen.

Eenzelfde gevoel had ik voor het concert van de Eagles. Ik had de kaartjes in het voorjaar gekocht. En deze waren verbonden met mijn e-mail en telefoon. Het was dus niet zo dat ik de kaartjes kon vergeten. Maar dan de planning eromheen. Om half negen zou het concert beginnen met een voorshow van de Doubly Brothers. En ik moest niet alleen voor mezelf zorgen, maar ook mijn vader en stiefvader op hetzelfde pad houden.

Maar we waren natuurlijk niet de enige drie die zouden gaan. Er waren nog minstens dertigduizend andere mensen met dezelfde bestemming. En daar hadden we ook mee te maken. Dertigduizend mensen die ook in de rij zouden staan. Ook zouden willen eten, drinken en toegang wensten tot de Gelredome. Ik stelde me enorme files voor die Arnhem lam zouden leggen. Overvolle parkeerplaatsen. Ruzie om wie binnen mocht. Nog meer ruzie om wie buiten bleef.

Zelfs toen we ruim in de middag aankwamen in Arnhem en er geen file te bespeuren was had ik de kriebels. We besloten in de stad te gaan eten alvorens naar de voormalige voetbaltempel van Vitesse (RIP) te gaan. Dat leverde bij mij extra stress op omdat ik in onbekende omgevingen niet op mijn gemak rij.

Gelukkig werd de soep niet zo heet gegeten als ik van tevoren dacht dat die opgediend zou worden. Het eten was lekker en ik gooide ruim op tijd mijn vader en stiefvader af bij het stadion terwijl ik naar een van tevoren gereserveerd parkeerplekje ging. Vanaf die plek was het nog ruim een half uur lopen. Dat zou nog wat worden voor de oudere heren in mijn gezelschap die alles behalve goed ter been waren.

De toegang tot het stadion was ook makkelijker dan ik had durven hopen. Het kaartje werd gescand en we kregen onze plaatsen op de tribune toegewezen. We hadden bijna niet verder van het podium kunnen zitten. Maar we hadden een prachtig overzicht over de hele ruimte, en we zaten wél recht tegenover het podium. Gelukkig waren er grote schermen opgehangen zodat we de beeldbeleving van dichtbij hadden. Vanuit onze positie zagen we hoe de vloer zich vulde met mensen die in drommen binnen kwamen. Misschien net zo blij, en gerustgesteld als ik was dat ze het hadden gehaald.

Uiteindelijk gingen de lichten uit en startte de muziek…