Als een Adelaar 3

Wie nogal eens computerspelletjes speelt, krijgt bepaalde verwachtingen mee. Wanneer je een weg bouwt klinken er drilboren en stoomwalsen. Bij het aanleggen van een park hoor je klaterend water en lachende kinderen. Bij het geven van een order aan infanterie klinkt een bevestigende grom. En wanneer een rockband een optreden geeft, al dan niet in vijandelijk gebied omdat je je eigen cultuur dominant wilt maken, hoor je gillende gitaren en juichend publiek.

Ik dacht altijd dat die geluiden verzonnen waren. Maar dat dit niet zo hoeft te zijn maakte ik mee tijdens het concert van de Eagles in het Gelredome. De Doobie Brothers verzorgden de opening. Het is een van die bandjes waarvan je zegt nooit gehoord te hebben, tot je een of twee bekende nummers hoort.

Net als de bandleden van de Eagles, of eigenlijk alle grote bands van het vinyltijdperk, waren ook de “brothers” op leeftijd. De zang was af en toe niet om over naar huis te schrijven. Maar wat ze hadden ingeleverd op stemgeluid, was bijgebleven op het gebied van muziek. Uiteindelijk moest ik toegeven dat van het repertoire dat ze ten gehore brachten ik toch zeker drie nummers kende.

Ze warmden het publiek, en het stadion met gesloten dak, goed op voor een pauze waarna de Eagles zelf aan bod kwamen. En wat was het machtig om die gasten, de gasten die overgebleven waren dan, te horen en zien spelen.

Zelf ben ik van alle markten thuis wanneer het over muziek gaat. Maar om live te zien en horen hoe deze gasten omgaan met hun gitaren heeft iets magisch. De handbeweging om de kast, de vingers op de snaren en daarna het geluid dat in harmonie samenkomt met de drums, keyboard en dertigduizend kelen.

Ik maakte af en toe een paar foto’s of filmde een stukje van een nummer. Maar nooit meer dan een enkel couplet. Ik wilde bij deze gebeurtenis zijn, en deze niet beleven door het scherm welke al te veel van mijn tijd en zicht inneemt.

Plots maakten de heren op leeftijd een einde aan het concert. De gitaren werden opgeborgen en ze verdwenen. Om me heen hoorde ik geschrokken gemompel: waar was Hotel California? Toch wel hun grootste hit, die zelfs een jaar op de nummer 1-positie van de Top 2000 had mogen vertoeven? Je geeft toch geen afscheidstournee, nee zelfs geen afscheidsconcert zonder ook maar je meest bekende nummer te spelen?

Er werd geklapt, geroepen, gefloten en gestampt. Ik en mijn stiefvader keken elkaar aan. Nee, deze drama was aan ons niet besteed. Bovendien kwam elke band terug voor een toegift. Een band zonder toegift was als… de Eagles zonder Hotel California.

Uiteraard kwamen de heren terug. De gitaren werden weer gepakt en daar klonken de bekende gitaardeunen van het nummer dat zowel een ode als een kritiek op het jachtige artiestenleven is. Vanaf onze positie, op de tribune boven een groot deel van het publiek, hoorden we hoe de eerste regels werden meegezongen.

“On a dark desert highway, cool wind in my hair

Warm smell of colitas rising up through the air…”

Dit was niet de enige “toegift” maar het was prachtig, en machtig, om hierbij te zijn en het mee te mogen maken. En om het te mogen beleven met mijn vader en stiefvader…