De Laatste Dingetjes

Een tijd geleden schreef ik over de verbouwingen aan mijn woning. Hoe ze goed verliepen, en mij daarna eigenlijk steeds meer op de zenuwen gingen werken. Het toppunt was de rotzooi die de isoleerders (isolationisten?) van de zolder achter hadden gelaten. Overal zaagsel, spijkers, schroeven en hele balken. Ik heb mijn computer uit elkaar gehaald en schoongemaakt omdat ook daar zaagsel in was gekomen.

Ik was half van plan hierover te gaan klagen. Want ergens vond ik het niet kunnen. Maar in tegenstelling tot sommige buren ben ik niet iemand die aan zulke naaistreken doet. Ik zuchtte, vloekte en begon met opruimen.

Ik was blij toen ik zeker wist dat alles erop zat. Toen de voorraadkast uit de tuin werd getild, sloeg ik een inwendig juichkreetje. Geen vreemde mannen meer in mijn huis. Niet meer thuiskomen en vrezen voor wat ik aan zou treffen. Niet meer mijn bank overeind zetten.

Maar, er is altijd een maar, dit was niet het einde van het verhaal. Er waren nog twee dingen om naar uit te kijken en die zich pas in de afgelopen weken hebben ontwikkeld. Ten eerste: zonnepanelen! Ik ben een grootverbruiker van stroom. Mijn computer zorgt voor een draaikolkje in het stroomnet, en mijn portemonnee. Mijn lampen staan eigenlijk altijd aan omdat ze zijn aangesloten op het internet. En mijn 3D-printers zijn ook geen zuinige jongens.

Voor alles wat die apparaten bij elkaar verbruiken, kan je een flink aantal keren de waterkoker aanzetten. Ik was dan ook dolblij toen er eerder dit jaar een aanbieding op de mat viel voor zonnepanelen. Voor een kleine huurverhoging zou ik deze op mijn dak krijgen. Ik aarzelde niet, zette mijn handtekening en wachtte.

En ik wachtte. En uiteindelijk wachtte ik nog iets langer. Ik kreeg geen bericht terug. Terwijl ik op de spaarzame warme dagen van deze zomer mijn airco liet brullen dacht ik met weemoed aan de zonnepanelen die dit verbruik zouden kunnen verminderen. Ik heb expres mijn levensstijl al een beetje aangepast. In plaats van in de nacht wassen doe ik de wasmachine voorprogrammeren voor de vroege ochtend, wanneer de panelen zon opvangen en het net ontlast moet worden.

Maar er waren nog geen panelen! Tot ik eindelijk een telefoontje kreeg van de installateur. En zodoende kwam er een nieuwe verbouwing. En ik kwam van de week thuis om tevreden naar mijn dak te kijken hoe zwarte panelen terugglansden. Helaas was er die dag geen zon.

En ik had nog meer om me op voor te bereiden. Jaren terug was ik naar de informatiebijeenkomst geweest voor glasvezel. Niet dat ik die nodig had. Vanaf het moment dat ik hoorde dat er glasvezel in de wijk zou komen wilde ik het! Ik zag de stoep geopend worden, en weer gesloten en slecht gerepareerd. Daarna kwam ik op een dag thuis terwijl een gifgroen draadje bij mijn voordeur uit de grond stak. Ik was ervan overtuigd dat het niet lang meer zou duren.

Maar, net als met de zonnepanelen, deed dat het wel. Dagen werden weken werden maanden en uiteindelijk meer dan een jaar. Een paar weken geleden kwam een monteur om de aansluiting te maken en afgelopen week een monteur om het internet werkelijk aan te sluiten. Ik voelde me ineens heel modern. Zo moet de eerste persoon die een CD-speler kocht zich ook hebben gevoeld. Dag ouderwetse bandjes, of koperen kabel. Welkom in de toekomst!

Wat restte was het opzeggen van de oude kabelaar. Dit ging mij eigenlijk toch wel, een beetje, aan het hart. Ik kende deze namelijk nog van het moment dat ze CASEMA heetten en voor het eerst breedband via de kabel brachten. Helaas moest dit wel persoonlijk, via de telefoon, waarbij ik door een keuzemenu werd geloodst.

Wat mij opviel: blijkbaar kan de kabelaar zich(go) met geen mogelijkheid voorstellen dat iemand afscheid zou willen nemen. Ik kon aanpassen, extra pakketten, extra diensten en verhuizen! Pas de laatste optie van het laatste menu was opzeggen! Een eerdere optie was zelfs het doorgeven van een overlijden! Ze denken dus dat je eerder dood bent dan op wil zeggen!

En dan het uitonderhandelen van de huwelijkse voorwaarden! Of ik niet echt nog wilde blijven? Waarom ik vertrok? Of ik geen bedenktijd wilde…

Toen ik ophing besefte ik dat dit eindelijk het laatste onderdeel van een lang project was. De laatste dingetjes geregeld. Nu de tuin aanpakken!