Ik Moest Kloppen

Ik kook tegenwoordig nog maar zelden. Toen ik net op mezelf ging wonen vond ik koken nog een feestje. Ik bedacht af en toe knotsgekke gerechten en combinaties. De megaburger bijvoorbeeld; een kilo rundvlees tussen een turks brood met sla, tomaat, bacon, ei, ui, kaas en wat ik er verder nog bij wist te verzinnen. Uiteraard is dat een maaltijd voor meerdere dagen. Bovendien is het lastig om een hap te nemen zonder dat je onderkaak zich los probeert te maken van de rest van je schedel.

Of de maaltijdsalade frikadel speciaal. Een maaltijdsalade met een frikadel, curry, ui en mayonaise als finishing touch. Ook een meerdaagse maaltijd overigens. Het is leuk om te doen, maar als man alleen begin je na een tijd toch op te zien tegen de afwas. Bovendien is een uur koken voor tien minuten eetplezier ernstig buiten proportie. Ik greep dus steeds vaker naar een magnetronmaaltijd.

Ik was niet de enige die dat wist. Blijkbaar wist google dat ook want steeds vaker kreeg ik reclames van een niet nader te noemen bedrijf dat zei zich te specialiseren in magnetronmaaltijden. Geïntegreerd hakte ik een keer de knoop door en besloot het te proberen. En het beviel wel. Maandag aan het begin van de avond krijg ik de maaltijden voor de rest van de week bezorgd.

Mijn enige klacht was dat de bezorger van de maaltijden wel heel dol was op mijn bel. En steeds wanneer ik de deur opende, kreeg ik de verontschuldiging dat de bel bleef hangen. Iets waar ik niet geheel in geloofde. Aan de andere kant hoor ik de bel zo wel goed dus ik besloot het af te wimpelen.

Maar het gebeurde vaker en vaker, en bij meerdere bezorgers, dat de deurbel bleef hangen en de bel dus langer krijste dan nodig. Dit tot ik een keer een maaltijd aan had laten rukken en ik de hele tijd geen bel hoorde. Na verloop van tijd hoorde ik een geïrriteerde klop op het raam. Verbaasd liep ik naar de voordeur en vroeg of de bel niet werkte.

Dit bleek zo te zijn. De bel was blijkbaar al stervende geweest en het constante hangen was zijn zwanenzang geweest. De drukknop werkte niet meer en wat ik ook probeerde; er klonk geen rinkel.

Op zo’n moment denk je twee dingen. Ik in elk geval wel. Ten eerste het grimmige: lekker rustig. Dan kan niemand mij storen. Maar, ten tweede, besef je ook dat je de bel op bepaalde momenten zeker wel nodig hebt. En wat moet je op zondagavond wanneer je deurbel besluit de geest te geven?

Ik kon moeilijk hopen op de creativiteit van bezoekers en bezorgers. Het is niet dat die moeite zouden moeten nemen om als een Romeinse generaal aan te komen zetten en “open porta!” te eisen. Of als de Watergeuzen voor Den Briel in naam van Oranje mijn deur te openen. Een trompet mee te nemen om hun komst aan te kondigen.

En “ik moest kloppen want de bel doet het niet” is ook zo afgezaagd anno 2024. Er zijn voldoende andere mogelijkheden. En die had ik gelukkig. Een draadloze deurbel was als tijdelijke redding zo geïnstalleerd, en een paar dagen later had ik een duurder model met camera en microfoon. Wanneer een bezorger het pad op komt gelopen zie ik dat nog voor zij het weten! En ik kan mijn kat pesten door hem te roepen wanneer die in de voortuin ligt te zonnen.

Ik zou kunnen afsluiten met een opmerking over Belgen, maar hier hadden Samson en Gert nog niet aan gedacht!