Jongere Helden

Iedereen bedankt voor de felicitaties. Jarig zijn is tegenwoordig speciaal in de zin dat je de hele dag meldingen krijgt dat er iemand iets op je tijdlijn heeft geplaatst of een appje stuurt.

Want afgelopen week werd ik zesendertig. Ik ben een beetje van het verbinden van speciale gelegenheden en gebeurtenissen. Toen ik zestien werd, vond ik het al een hele stap voorwaarts. Toen werd ik achttien. Twintig. En daarmee liet ik mijn tienerjaren achter me. Met vijfentwintig werd ik een kwart eeuw oud. En met dertig kon ik terugkijken op dertig jaar geschiedenis. En vijfendertig… dat was vijfendertig.

Ik had pas verwacht dat mijn veertigste verjaardag speciaal zou worden. Want veertig wordt, door veertigers, toch geadverteerd als het begin van je tweede jeugd. Bovendien ben ik de wandelende meme die rondgaat dat dertig jaar geleden voor mij nog gewoon de jaren zeventig zijn en de jaren tachtig twintig jaar geleden begonnen.

Toch trof mij vorige week een realisatie die mijn wereld een beetje deed schudden. Het is namelijk zo dat ik, net als iedereen, helden heb. Mensen waartegen ik op kijk omdat ze mijn smaak of een deel van mijn wereld geschapen hebben. Dat kunnen schrijvers zijn, maar ook acteurs, musici, schilders en fotografen.

Een groot deel van die mensen is al dood, of stervende. Meatloaf heeft een enorme invloed gehad op mijn muzieksmaak. Maar die is al dood. Queen, en dan vooral Freddy Mercury, is onovertroffen en ik heb sommige verhalen gebaseerd op hun nummers. Maar ook Freddy is niet meer onder ons.

Acda en de Munnik zijn er nog wel, en ze zijn zelfs terug van weg te zijn geweest, en ik ga in november naar een concert van het duo. Maar ook zij zijn de jongste niet meer.

Sport heb ik niet zo in het oog. Zelfs de huidige generatie voetballers voor het Nederlands Elftal staan niet op mijn radar. Voor mijn gevoel spelen Van Nistelrooij, van de Sar en Arjen Robben nog altijd in de basis. Of staan ze op het punt terug te keren. Maar, net als de artiesten eerder benoemd, zijn die oud en gestopt of aflopende.

Nee. Toen ik naar de Formule 1-race keek, besefte ik dat vrijwel alle rijders jonger zijn dan ik. Max is dat zeker! En in mijn ogen is ook Norris nog maar een broekie die nog niet helemaal droog is achter de oren! De realisatie dat dit nu mijn “helden” zijn en dat deze jonger zijn dan ik, maakte dat ik me oud ging voelen.

De afgelopen jaren bereidde ik me erop voor dat helden sterven. Ik heb er al een paar genoemd, maar er blijven voldoende personen over waar ik toch een “ach” bij moest slaken. Het sterven van de Queen (niet de band). Verschillende acteurs, pausen en prinsen (waaronder dus ook de artiest eerder bekend als Prince). Ze gaan op gegeven moment naar de eeuwige jachtvelden.

Maar er komt een moment dat er geen helden die kant op gaan. Dit omdat ze jonger zijn dan ik ben en ze, waarschijnlijk, niet vóór mij zullen overlijden. Er komt een moment dat er niet meer te rouwen is omdat ik de volgende zal zijn waarom gerouwd wordt. Tenminste. Dat dat laatste gebeurt hoop ik.

Maar ik hoop ook dat dat moment nog minstens even lang duurt als mijn leven tot nu toe al geduurd heeft.