Steeds Verrassend 2 (een nare verrassing)

Er is een vraag die al een paar weken door mijn hoofd spookt en waar ik eigenlijk geen antwoord op heb: “zijn ze klaar?”

Met “ze” bedoel ik de bouwvakkers die van de woningbouw mijn woning op moesten knappen. Deuren en ramen zijn vervangen. Er is geschilderd en de steiger is verwijderd. Maar dat beantwoordt mijn vraag niet. Want er zit her en der nog tape! Op de ruiten, rond de deurbel. En eigenlijk durf ik niet te beginnen aan de laatste schoonmaak van mijn huis voor ik zeker weet dat ik niets meer weg hoef te halen.

Het stukje van vorige week schreef ik een tijd terug al, toen ze net begonnen waren. En intussen is er heel wat gebeurd. In eerste instantie zei ik dat ik alles zou nemen zoals het kwam. Meer kan je ook niet doen! Ik kan enkel hopen dat ze goed doorwerken en dat ze ooit een keer klaar zijn met de verbouwing. Maar intussen zit ik wel met vragen, en ook klachten.

Ik bedoel: vreemde mannen banjeren toch je huis en persoonlijke ruimte door. En hoewel ik ruimte had gemaakt door elke dag de bank overeind te zetten en de eettafel in een hoek te duwen is het toch maar de vraag hoe ik alles aantref wanneer ik na het werk thuis kom.

In eerste instantie nam ik het niet heel zwaar op. Het was een mooi moment om de inrichting van verschillende ruimtes kritisch in ogenschouw te nemen. Door mijn bureau anders te zetten heb ik ineens een zee van ruimte in mijn kantoor. Ik heb een extra bureau over voor modelbouwwerken en mijn bibliotheek heeft een minder rommelige uitstraling.

Dat wil niet zeggen dat ik heel blij ben om elke middag thuis te komen en in te moeten grijpen in mijn inrichting. Zo kwam ik op een middag thuis en kwam ik erachter dat mijn gordijnen van de rails waren gehaald. Aan de ene kant logisch: als ze in de weg hangen dan moet je ze nu eenmaal weghalen. Maar ik ken niemand die na negen uur werken in zijn, of haar, handen wrijft en de lol ervan in ziet om de grote haken van gordijnen door kleine gaatjes vlakbij het plafond te proppen.

Laat staan dat iemand het leuk vind om elke dag de bank overeind te zetten en daarna weer in elkaar te zetten. Erachter te komen dat het raampje van de badkamer ineens wel heel los zit. En om de keuken in een grotere chaos aan te treffen dan die achtergelaten was.

Dit alles staat echter in het niets toen ik op een vrijdag thuis kwam. Het was de dag dat de isolatie van de zolder het schuine dak was geplaatst. Hiervoor had ik de zolder leeg moeten ruimen. Dat was geen probleem geweest. Maar het schuine dak loopt nog een paar decimeter door op de eerste verdieping. En ook daar waren ze aan de slag geweest.

Toen ik het resultaat daarvan zag sloegen bij mij de stoppen door. De hele bovenverdieping lag onder het zaagsel. Mijn bed was gebruikt om schroothout op te leggen (en niet weggehaald). De lampen waren van het plafond gekukeld! Mijn computer, al met al een van de duurste dingen in huis, zat onder het stof en zaagsel. De douche was een rommel en bovendien lagen er spijkers en schroeven op de plek waar je al minder draagt dan schoenen!

Het was op dat moment dat ik het helemaal niet meer zag zitten. De spreekwoordelijke druppel. In de weken daarna heb ik buikpijn gehad van de stress. En dat komt zelden voor! In de weekenden werd het minder, maar doordeweeks wanneer ik de voordeur achter me dicht trok nam de pijn weer toe.

En nu weet ik dus niet of ze klaar zijn. De bouwlui zijn met vakantie en ik zal zelf wel de tape los trekken. De verbeteringen zullen van de winter wel van pas komen, wanneer ik niet meer zo hard hoef te stoken om het warm te krijgen en te houden. Maar ik hoop dit nooit meer mee te maken!