Tienduizend Tips om je Bord Leeg te Eten

Ik ben visueel ingesteld. Wanneer men het dus heeft over het luiden van de “noodklok” stel ik me voor dat er ergens een fysieke bel staat waar iemand in paniek op af rent om te luiden. Helaas is de uitwerking net als het sprookje van Aesopus’ de jongen die wolf riep. De noodklok is al zo vaak geluid dat mensen er een beetje apathisch voor zijn geworden. Net als dat in Oekraïne zo vaak het luchtalarm klinkt dat mensen er nauwelijks nog op reageren en dus worden overdonderd wanneer hun wijk wél getroffen wordt door Russische bommen en granaten.

In Nederland gebeurde jaren terug het omgekeerde. Het luchtalarm klonk voor een noodsituatie. En in plaats van naar binnen te rennen, ramen en deuren te sluiten en de televisie of radio aan te zetten bleven mensen lekker op het terras zitten. Het was goed weer en het zou wel loslopen.

Nu was dat laatste waar. Maar de burgemeester en veiligheidsregio hadden niet voor niets het alarm af laten gaan. Ik weet niet meer waarom, maar er was blijkbaar een grote brand met giftige stoffen in de omgeving. Er was een zeker risico voor de volksgezondheid wanneer mensen buiten bleven. Een risico dat men niet wilde lopen, maar de op terrasjes en bier beluste mensen zeker wel. En het was weer een reden om de noodklok te luiden.

In de jaren nul van deze eeuw werd ook de noodklok geluid. Nu voor de jeugd. Ze zouden wel om kunnen gaan met technologie, maar er weinig van begrijpen. Kortom: de jeugd van toen was niet technisch onderlegd! Zo konden ze wel omgaan met hun Nokia-telefoon. Maar het achterklepje losmaken om de batterij of SIMkaart te vervangen was teveel gevraagd. (dit geeft aan in welk tijdsvak dit verhaal zich afspeelt)

Ik moet toegeven dat het inderdaad lastig was. Je moest een vinger op een knopje leggen, en tegelijkertijd de achterkant naar beneden schuiven. Daarna was het mogelijk de hele telefoon uit te kleden en er een eigen frontje op te doen. Deze werden en masse aangeboden op markten en in tankstations. Toch wist blijkbaar het gros van de gebruikers niet hoe dit moest. Nu moet ik zeggen dat het tegenwoordig, uiteraard, een stuk lastiger is om bij je batterij te komen. Smartphones hebben meer weg van Fort Knox dan de oude Nokia 33-3410. Het is al een tijdje geleden dat een fabrikant mij makkelijk bij de batterij liet.

Het verschil met de kluizen van tegenwoordig is dat de 3310 en 3410 welzeker open te maken waren. En wanneer je wist hoe, kon je er enige handigheid in ontwikkelen. Maar ja, zie maar eens erachter te komen hoe! Een zelfhulpboek? Youtube was er toen nog niet dus je was aangewezen op je eigen kennis of die van anderen.

Vorige week liep ik tegen een probleem aan dat me aan dit “eerstewereldprobleem” deed denken. Het was zaterdagmiddag en ik was al vroeg uit bed gegaan. Het was een zonnige dag en op gegeven moment kreeg ik trek. Trek in een lunch. Natuurlijk kan ik dan een boterham pindakaas smeren. Maar zoals elke trek ging het ook om de smaakbeleving. En hoewel ik pindakaas kan waarderen is het nou niet bepaald een product waar je mij midden in de nacht voor wakker hoeft te maken.

Ik besloot mezelf te kietelen en toog naar het centrum van Werkendam. Daar moest ik sowieso naar toe omdat ik een postkaart nodig had. Nadat ik dat laatste had gekocht, dook ik een lunchroom binnen en speurde de kaart af naar iets lekkers. Het werd een brood met carpaccio.

Wat ik uiteindelijk kreeg was een berg sla en garnering waar ergens carpaccio en brood onder verscholen zouden moeten zitten. Een beetje onwennig bestudeerde ik het afgeladen bord op zoek naar een oplossing voor het probleem van veel, heel veel, sla! Hoe kon ik: a)de sla eten zonder veel rommel te maken. b) de slahoop reduceren om uiteindelijk vlees met brood te eten. En c) de sla smakelijk houden.

Intussen werkte ik aan een titel voor dit gebeuren. Tienduizend tips om je bord leeg te eten. Of zou ik gewoon  de noodklok luiden? Te veel sla op mijn bord!