Wachten op Niets

Als ik ergens een hekel aan heb is het wachten. Hoewel wachten soms nodig is. Bij de kassa, in een pretpark voor een attractie of op andere drukke plekken. Of op pakjes en eten dat bezorgd moet worden. Ik wil dus benadrukken dat wachten op die plekken, momenten en producten minder… pijn doet. Je weet waar je naartoe gaat en je weet dat wachten er onderdeel van uit maakt.

Mij gaat het om wachten op dingen waar je juist niet direct de uitslag van hebt of ziet. Het moment dat ik mijn site in de lucht wilde krijgen, bijvoorbeeld. Toen ik alle instellingen had voltooid kreeg ik de boodschap dat het “een half uur of langer” kon duren voor deze instellingen waren doorgevoerd.

Het was dus een half uur wachten tot ik kon zien of de instellingen juist waren. Of het printen met de 3d-printer. Het kan meer dan een dag duren voor een print voltooid is. En in die dag mag ik hopen en bidden dat er niets fout gaat. Dat er geen stroomuitval is of het plastic in zichzelf verkreukt raakt.

Het is niet voor niets dat in de verhalen die ik schrijf de hoofdpersonen een hekel hebben aan wachten. Wanneer ze een beslissing nemen waarvan de effecten op zich laten wachten beschrijf ik hun ergernis en twijfel tot in detail. Want het zijn de ergernis en twijfel die ik ook voel wanneer ik wacht op iets onbekends…

En wachten deed ik een paar weken geleden.

Het zit namelijk zo; ik ben een van de happy-few die een huurhuis in de sociale sector heeft weten te bemachtigen. Dat betekent dat de huur betaalbaar is en het grote onderhoud wordt uitgevoerd door de corporatie. En die corporatie is de afgelopen jaren bezig aan groot onderhoud aan de woningen.

Vorig jaar verhaalde ik over een tijdelijk bouwsel op de hoek van de straat van waaruit de werklui uitwaaierden over de wijk om de huizen van begin jaren vijftig up-to-date te brengen aan deze tijd. En uiteraard om het energielabel van Z-  op te krikken naar een acceptabele B of A. Daarvoor worden deuren, ramen en sponningen vervangen. Isolatie aangebracht. Dat soort werk.

Nu waaierden ze overal naar uit, maar niet naar het huizenblok waar ik in woon! Het was dus niet alleen de Sint die stilletjes mijn huisje voorbij trok vorig jaar. Maar, gelukkig, viel er vorig jaar een brief op de mat waar de maatschappij die de verbouwingen doet aangaf mijn woning te komen opmeten. Zo konden ze alvast plannen maken voor de aankomende verbouwing. Ik kon, gelukkig, zelf aangeven of ik ze in de ochtend of in de middag wilde ontvangen.

Ik nam de ochtend vrij en ging in de wachtmodus. Het was acht uur. Het werd negen uur. Tien uur. Elf… en ik moest om twaalf uur weer aan het werk. Om half twaalf besloot ik toch maar het nummer bij de afspraak te bellen. Ik had een afspraak voor de ochtend!

Vijf voor twaalf kwam de man aan. En een uur later vertrok hij weer! Intussen had ik ook maar de middag vrij genomen. En ik was er niet bepaald blij mee.

Toen een paar weken geleden een brief op de mat landde waarin werd aangegeven dat de woning weer opgemeten moest worden en of ik daarvoor in de middag, tussen twaalf en vijf, thuis wilde zijn vreesde ik aanvankelijk het ergste. Bovendien was het huis vorig jaar al opgenomen! Het enige dat er in die tijd veranderd is is dat ik een nieuwe groene container heb! Waarom was dit nodig? En waarom een hele middag?

Maar ik deed wat er van me gevraagd werd, tien voor twaalf was ik thuis en wachtte. Het werd twaalf uur en ik fantaseerde wat ik met mijn vrije middag zou gaan doen wanneer ze klaar waren met hun werkzaamheden. Ergens wat drinken? Misschien naar de Efteling? Intussen zat ik prikop klaar. Geen luide muziek, geen oordopjes en in de buurt van de voordeur zodat ik de bel zou kunnen horen!

Het werd één uur. Twee uur. Drie uur. Ik zag mijn plannen verdampen en voelde mijn frustratie toenemen. Vier uur. En uiteindelijk verging ook vijf uur! Op dat moment was ik des duivels. Zeker toen mijn overburen contact met mij opnamen en wisten te vertellen dat de werkploeg om tien over elf in de ochtend al voor de deur had gestaan! Dat was niet de afgesproken tijd!

Ik schreef in de avond een boos mailtje waar ik na bijna een week pas antwoord op kreeg. Geen goede reclame voor van Son. Aanvankelijk keek ik uit naar de verbouwing en de nieuwe snufjes, deuren, ramen, zonnepanelen en wat anders ze ook zouden komen installeren. Maar ik ben bang dat het op deze manier een hele lange en frustrerende tijd gaat worden!