De Wonderen van de Milikloof

In verhalen die ik schrijf laat ik mijn personages graag op onderzoek uit gaan naar plaatsen die anderen als normaal beschouwen. Deels vanwege de onvermijdelijke grappige situaties die eruit voort kunnen komen. Deels omdat ik het ook interessant vind om weer eens iets voor het eerst mee te maken.

Een uitstapje naar een kermis, of een pretpark en dan worden geconfronteerd met de absurde kanten van deze plaatsen. Want, laten we eerlijk wezen, welke gek laat zich nu verleiden om in een trein te stappen die over de kop gaat en de indruk wekt elk moment de passagiers naar buiten te kunnen gooien? Of: wie is er bereid om vele euro’s neer te tellen voor autootjes die op elkaar botsen.

En dan de manier waarop deze plaatsen zijn vormgegeven. Pretparken, of themaparken, zijn uitgevoerd om net niet op onze wereld te lijken. Ze trekken de architectuur tot het uiterste. De hoofdstraat in Disneyland is geïnspireerd op de stad waar Walt Disney opgroeide. En de winkels zijn dus van die periode. Maar met alle reclames, façades en inrichting is het zo ver doorgevoerd dat het net niet echt meer lijkt.

Dichter bij huis doet de Efteling hetzelfde. Het pannenkoekenhuis bij Symbolica lijkt op een restaurant, het ruikt en proeft als een restaurant. Maar als je het weg zou halen uit het park en midden in een stad neer zou zetten zou iedereen je voor gek verslijten. Het valt uit de toon bij normale gebouwen. Het is te druk (en te duur) om een beetje bezoek te kunnen trekken.

Kermissen zijn dan weer het tegenovergestelde. Dat zijn attracties die neergezet zijn en weinig moeite doen om te verbergen dat ze modulair zijn. Stalen vloeren, stalen daken. Banjeren door de modder op weg naar een schietkraam die duidelijk gevestigd is in een aanhangwagen.

Nu weet, vrijwel, iedereen hoe een kermis of een pretpark eruit ziet en zal hierin weinig interesse hebben. Maar voor wie het niet kent is het heel vreemd, en ik ga graag met mijn personages mee op ontdekkingsreis om te proberen die vreemdheid voor het eerst te aanschouwen en te beproeven.

Maar er zijn ook voldoende dingen die ik schrijf en waar ik geen weet van heb. En dat zijn dingen die ik zelf moet verzinnen, of net moet doen of ik weet hoe het eraan toe gaat. Het leven aan boord van een (oorlogs)schip? Ik kan erover lezen, films kijken en dagboekfragmenten opzoeken. 

Maar de kleine details weet je niet tot je het gedaan hebt. Toen ik jaren terug ging cruisen was het dus ook om erachter te komen welke subtiele verschillen een schip heeft in vergelijking met mijn slaapkamer. En ik heb een keer besloten om zelf een pizza te bakken. Puur omdat een van mijn personages dat ook gedaan heeft en ik niet wilde liegen over haar inspanningen.

Nu ben ik bezig met een verhaal waar het hoofdpersonage in een kloof terecht is gekomen. Ik laat de details achterwege, maar ik moet eerlijk zijn: ik weet niets van kloven! Ik ken afbeeldingen van kloven en ravijnen. Van de Grand Canyon, van holtes in het landschap. Maar werkelijk iets van een kloof kennen. De geur, de kleur, de smaak en de subtiele details. Nee, dat kende ik niet.

Toen ik voor de zomervakantie van afgelopen september erachter kwam dat er op Kreta meerdere kloven waren, was ik er dan ook op gebrand om zo’n kloof te bezoeken! Maar er moest wel een goede balans tussen inspanning/ontspanning en kennisvergaring zijn. Om de hele Samariakloof uit te lopen, wat volgens reisgidsen zo’n negen uur duurt, werd dus geschrapt. Bovendien had ik een partner nodig.

Dat laatste is omdat ik weiger in het buitenland te rijden. Ik kan het, en ik zou het zeker ook wel durven. Maar ik ben eerlijk dat ik in paniek raak als iets tegenzit. En om met auto en al in een kloof te belanden die ik eigenlijk te voet had willen ontdekken was niet mijn manier van vakantie vieren.

Toen ik aan mijn familie, en reisgezelschap, meedeelde dat ik dolgraag een kloof wilde bezoeken en daar iemand voor zocht, werd heel enthousiast gereageerd. Gelukkig bleek mijn schoonzusje Wendy bereid om haar stoutste wandelschoenen aan te trekken en mee te gaan naar de Mili-kloof aan de noordkust van Kreta. Het zou een van de mooiste kloven van het eiland moeten zijn, vol met natuur en verlaten gebouwen. We planden de dinsdagochtend in voor onze tocht. Ik kocht er zelfs speciale schoenen voor. En zo reden we op een al warme septemberochtend onder de mediterraanse zon van het zuiden naar het noorden voor een afspraak met de Mili-kloof.