Een Geheimpje

Ik heb een geheim! En ik mag eigenlijk tegen niemand zeggen waar dat geheim over gaat! Ik heb dit geheim al een paar maanden en probeer er eigenlijk niet aan te denken. Want de gevolgen voor het delen van dit geheim kunnen desastreus zijn! Ik heb namelijk ook een contract getekend waarin mij juridische hel en financiële verdoemenis werd voorgehouden wanneer ik het waagde om uit de school te klappen.

Laten we eerlijk zijn; geheimen zijn leuk! Het is niet voor niets dat complotten zoveel aandacht krijgen. Het idee dat je deelgenoot bent van iets geheims, of iets wat alleen jij weet en kan doorgronden, is een wezenlijk onderdeel van mens zijn. Als kind begint het al. Een vriendje of vriendinnetje trekt je even apart en fluistert dat hij of zij verliefd is op een andere jongen of meisje. “Tegen niemand zeggen hoor!”

Je bent trots dat je nu deelgenoot bent van het geheim van je vriendje. En je zweert met je hand op het hart en spugen door je vingers dat je nooit en nimmer het geheim zal verraden… en intussen ben je al aan het bedenken hoe je dit geheim kan exploiteren. Want niets is leuker dan het weer doorvertellen van een geheim. Of, zoals ik nu doe, aankondigen dat je een geheim hebt!

Op latere leeftijd nemen de geheimen toe, maar die mag je ook werkelijk niet doorvertellen. De toegangscode van het pand van je werk bijvoorbeeld. Of geheimen die verder gaan dan een vroeg verliefdheidje. Maar dan is het juist leuk om de kunst te vinden dat je erover kan vertellen zonder dat je erover vertelt!

Zoals ik nu doe! Er komt namelijk binnenkort een computerspel uit waar ik met smart op zit te wachten. De serie hiervan loopt al sinds het einde van de jaren negentig en ik heb de meeste delen in meerdere of mindere mate gespeeld. Van het vorige deel heb ik ook genoten en ik vloog tegen het plafond toen ze een nieuw deel aankondigden.

Zozeer zelfs dat ik het nieuws goed in de gaten houd en ik op gegeven moment zag dat de studio testers zocht. Je kon de studio helpen door één van de eerste te zijn die het spel zou spelen! Er was maar een beperkt aantal plaatsen die ook nog eens werden verloot. Dus je kon jezelf inschrijven, en hopen. Iets wat ik dan ook deed en na een paar weken kreeg ik een mailtje terug. Ik zou een van de eersten zijn die de game mocht spelen. En ik moest natuurlijk ook testen!

Op de gestelde datum ging ik ervoor zitten. Professioneel! Met een briefje voor aantekeningen om opgespoorde fouten te noteren zodat ik ze later door kon geven. Maar voor ik ook maar één klik mocht doen met de muis kreeg ik een NDA voor mijn neus. Een bindend document waarbij ik niets mocht publiceren of zeggen.

Ik heb dat document binnenstebuiten gekeerd. Wat mocht ik wel en wat mocht ik niet? Had het gevolgen voor mij? En zo ja: welke? Was mijn computer wel veilig of zou er iemand vanaf het hoofdkwartier van de fabrikant meekijken hoe ik het spel speelde en of ik illegaal beelden zou verspreiden?

Uiteindelijk ben ik akkoord gegaan en heb ik het spel gespeeld, de fouten opgeschreven en na een paar dagen een eindrapport ingediend. Ergens was ik wel trots dat ik een van de eerste spelers was en dat ik hielp om het ontwerpproces vooruit te krijgen. En ik kan ook niet wachten om het te kopen en in het echt te spelen.

Maar over welk spel het gaat? Dat is geheim!