(G)een Probleem

“Nou, meneer. U had aangegeven dat de bougies en bobines vervangen moesten worden… Maar een collega heeft een testritje gemaakt en niets tegengekomen wat problematisch zou moeten zijn…”

Zo begon vorige week het gesprek met de garage waar ik mijn auto had gebracht. Ik had al geschreven over het avontuur van mijn auto die niet vooruit te branden was. Dat ik ineens niet meer goed kon optrekken na een verkeerslicht, dat ik nauwelijks een kruispunt over kon steken. En dat, als toppunt, de hele auto stilviel midden op datzelfde kruispunt.

Maar ook dat na een herstart alles weer liep als een tierelier. Nu vond ik dat laatste maar bedrog. Er zijn dingen in het leven die zichzelf niet oplossen. Een overwoekerde tuin zal in de winter minder overwoekerd raken. Een sneetje of een brandblaar die zal genezen. Maar een afgebroken kies groeit niet vanzelf aan! En mechanische onderdelen herstellen zichzelf ook niet!

Als de bobines versleten waren of op een andere manier kapot of stervende dan moest er iets aan gebeuren. Nu had ik geluk gehad, maar wat als de auto de volgende keer niet zou starten? Of erger; een vreemd geratel een einde zou maken aan de hele motorinhoud. Ik moet bekennen dat ik tot de auto naar de garage was met enige vrees achter het stuur kroop en mijn oren spitste bij elk geluid dat ik bestempelde als nieuw, ongewoon of onverwacht!

Na het oplossen van de puzzel om een vervangende auto bij de hand te hebben, en mijn karretje naar de garage te hebben gebracht, was het wachten en bidden.

Je auto, vooral een auto op leeftijd, naar de garage brengen heeft iets weg van gokken. Roulette spelen of aan een eenarmige bandiet trekken na inworp. Of, iets uit mijn persoonlijk leven, iets printen in 3D. Alles kan je doornemen, zoveel mogelijk goed doen. Goed sleutelen, instellen, vanuit alle hoeken en gaten bekijken.

Maar wanneer de printer plastic gaat poepen is het enige wat je kan doen afwachten, en af en toe kijken. En de stekker eruit trekken wanneer het goed mis gaat. En dat gebeurt, ondanks alle voorzorgen, vaak genoeg.

Nu was mijn auto dus bij de garage, de bal rolde en de croupier kondigde aan dat inzetten niet mogelijk was, de plaatjes van de gokkast vliegen voorbij en de printer begint aan zijn eerste laag. Afwachten. Tot dit belletje dat er niets aan de hand zou zijn.

Maar dat zij nu niets merkten wilde niet zeggen dat er geen probleem kon zijn. Ik had het toch zeker meegemaakt, de problemen tijdens de rit. Startproblemen, af en toe lastige ontbranding… Een mechanisch probleem lost nooit zichzelf op. En ik wilde toch veilig rijden. Dus de werkzaamheden moesten doorgaan.

“Maar we hebben wel iets anders ontdekt.”

Een onderdeel van de stuurrichting was versleten. Tijdens de proefrit danste mijn auto over de weg. Dat lijkt mij gewoon dat hij vrolijk is en niets te maken hoeft te hebben met een versleten onderdeel. Maar vrolijkheid of verslijting; het is blijkbaar een probleem. Dat was niet alleen gevaarlijk, maar ook een essentieel onderdeel voor de APK. En daar moest dus iets aan gebeuren. En dan nog; als zij bij de bobines niets konden vinden, kon het natuurlijk ook een sensor zijn die de bobines in de gaten moest houden…

Zoals al blijkt uit mijn verhaal kan ik zelf niet staven wat wel of niet goed was; ik weet van gokken en 3D-printers. Niets van auto’s. De monteur had mij kunnen vertellen dat mijn auto last had van bronchitis en ik zou hem nog moeten geloven, omdat ik het niet kan staven met mijn eigen kennis, en zeker niet in één telefoongesprekje.

Ik maakte daarom een budget op en vroeg om mij op de hoogte te houden. Uiteraard was dat budget peanuts in vergelijking met het bedrag wat ik uiteindelijk heb moeten betalen. Maar, ik ga ervan uit, dat het probleem nu uit de wereld is. Welk probleem ook als het gerelateerd is aan mijn auto. Nu maar hopen dat die inderdaad geen bronchitis heeft.