Met Nadine naar de Efteling

Wanneer we in mijn kindertijd naar de Efteling gingen was dat een uitje. Niet zelden verzamelden we met alle neefjes en nichtjes en gingen daarna naar het grote pretpark in Kaatsheuvel. Daar waren we dan een hele dag. Van de vroege ochtend tot… in mijn beleving, de late avond.

Dat was toen. Inmiddels heb ik een abonnement en ga ik meerdere malen per jaar. Ook voor mijn neefjes en nichtje Nadine is de Efteling niet meer het bijzondere walhalla wat het voor mij ooit was. Meerdere keren per jaar, of zelfs per maand, gaan ze naar het park.

Het was dan ook geen hele grote schok toen op een zonnige zondag ik gebeld werd door Wendy met de vraag of ik mee ging naar de Efteling. Ik had weinig te doen, of ik was niet van plan veel te doen, dus ik zegde toe. Een uur later waren we in het park en mocht de tweejarige Nadine de route bepalen. Een route die leiden moest naar haar twee idolen. Jokie en Jet. De mascottes van Carnaval Festival.

Vanaf je jeugd groeit je entertainment, als het goed is, mee met je leeftijd. Van kleuter films ga je naar kinderfilms, tiener films, volwassen actie en drama. En zodra je kinderen krijgt migreer je weer terug naar eerder. Ik heb het gezien bij mijn neefjes en ik zie het ook bij mijn nichtje.

Deels is het ook ingegeven door de ouders, natuurlijk. Maar zowel Fedde als Nadine hebben een voorkeur (gehad) voor de Teletubbies. Bumba. En nu dus Jokie en Jet en Booba.

En als oom wordt je af en toe, al dan niet onvrijwillig, blootgesteld aan deze televisieprogramma’s. En ik heb er zo mijn eigen gedachten bij, gedachten die vorm kregen in de wachtrij van de Carnaval Festival. Maar die ik al wel langer heb.

Laat ik eerlijk wezen over al het bovenstaande; er zit geen spanning in. Geen conflict. Geen opbouw. Geen mysterie, seks of romantiek. Er is nauwelijks sprake van een plot of verhaal!

Dus als iemand die dol is op verhalen, voeg ik ze zelf maar toe. De Teletubbies hebben zo, ik mijn gedachten, een verleden als moordenaars en bankovervallers. Geef toe; ze wonen in een vrijstaand hol, werken niet en lijken toch over alles te beschikken wat hun hartje begeert. En ze spreken de hele tijd in code met elkaar om niet te worden ontmaskerd.

Bumba de clown is van zichzelf al een engerd. Elke keer als hij op tv verschijnt verdwijnen er kinderen die zitten te kijken omdat hun ziel wordt opgezogen door dit demonische creatuur. Stephen King-stijl zo floep de beeldbuis in!

Boomba is dan weer een ondefineerbaar wezen dat alleen maar rottigheid uithaalt. Beschaving is nul. Besef is nul en verstand valt niet over te spreken. Het enige wat Boomba wil is vervulling van zijn wensen hier en nu! Die wensen zijn basaal. Als in; ik zie een taart en wil die taart. Ik zie een radio en ik wil muziek. Maar God verhoede dat Boomba een playboy in handen krijgt. Dan houd ik mijn hart, en Boomba iets anders vast.

En dan Jokie en Jet. Die zijn het ergst. Jokie was ooit een huisvader in een dood huwelijk. Hij ontmoette de jongere Jet en ze kregen een relatie. De vrouw van Jokie kwam erachter en zij is toen door Jokie en Jet vermoord. Sindsdien reizen ze met een luchtballon de wereld rond op zoek naar een goede plek om het lichaam te dumpen. Als cover doen ze mee met de lokale gebruiken en lessen, terwijl het lijk van ex mevrouw Jokie ligt te rotten.

Nu weet Nadine gelukkig niet van deze duistere achtergrond. Ze wil alleen de ballonnen hebben, de knuffels vasthouden en de Carnaval Festival zien, en horen! Misschien dat ik haar over een jaar of zestien inlicht over de duistere praktijken van haar jeugdidolen. Laat haar nu nog maar genieten van de Carnaval Festival.