Oneindig Bowlen

Uit onderzoek is gebleken dat iedereen pfas in het bloed heeft. Een verzameling van chemicaliën en plastics. Door jaren van dumpen, en het wegkijken of achterhouden van rapporten over de mate van vervuiling en de uitwerking ervan, hebben de wegwerpmaterialen zich afgebroken in steeds kleinere verbindingen. Deze kwamen weer in het milieu waar dieren in leven. Die levende dieren werden door ons weer gegeten en zodoende bestaan we nu voor een deel uit plastic!

Ergens geweldig natuurlijk. Ik moet meteen denken aan robocop: deels robot, deels mens. Met zijn computertechnologie, wapens en harnas maakte hij een einde aan de criminaliteit in de nabije toekomst! Ook hij werd tegen wil en dank omgevormd tot een bionische moordmachine. Denk ik, ik heb de film nooit helemaal gezien. Alleen het begin en stukjes tussendoor.

Het is in elk geval een geweldige troost dat je eten niet meer naar plastic is gaan smaken; je bestaat zelf uit plastic! In Amerikaanse films worden alle smaken vergeleken met kip. Maar in Nederland kunnen we overschakelen op de plasticschaal. In hoeverre smaakt biefstuk nog naar koe? Of smaakt het naar de verpakking. Of; smaakt het naar jezelf?

Nu is het redden van de natuur al iets waar tientallen jaren aan wordt gewerkt. Het lijkt een beetje op een oneindig spelletje bowlen; zelfs als je een strike gooit worden gewoon de pinnen weer neergezet en kan je opnieuw beginnen. In mijn jeugd werd ik al opgevoed met gaten in de ozonlaag, zure regens en verstikking van sloten en waterlopen.

Ik weet me nog te herinneren dat een hele kleine Dion in bad zat. Ik was lekker aan het spetteren met het water en vooral met de sop aan het spelen. Ik weet niet meer hoeveel, maar een behoorlijke fles zeepsop was geofferd aan het water. Zodat lekker ging ruiken en ik bovendien kon spelen met het sop.

Blijkbaar was mijn vader daar niet al te veel van gediend. Toen hij mij uit bad kwam halen begon hij over mijn sopgebruik, en haalde er meteen mee aan dat het slecht was voor de natuur en watervervuiling. Ik geloofde hem niet, maar hij bleef volhouden: kom anders maar kijken naar het journaal!

Ho, wacht even. Dat was toch een stuk enger dan ik gedacht had! Niet alleen was ik dus verantwoordelijk voor de vernieling van de natuur. Maar ik kwam ook nog eens prominent in het journaal? Ik had nooit bewust het nieuws gekeken, maar ik wist wat het was. Dat er beelden waren van oorlogen, van mensen in saaie kamers en soms van vrolijke onderwerpen. En nu zou ik daar ineens in genoemd worden?

Ik zag al hoe ik na de inleiding genoemd zou worden, dat ze filmbeelden zouden tonen hoe ik in bad zat en met meesterlijk genoegen de shampoofles leegspoot en dus voor het oog van de wereld verantwoordelijk zou worden gehouden voor de teloorgang van de sloten, plassen en de daarin levende dieren!

Toen het journaal werd getoond bleef ik dan ook angstig bij de deur staan. Ik was dan wel schuldig, maar wilde geen getuige zijn hoe ik aan het kruis genageld zou worden. Dat het journaal niet zo werkte had ik nog geen idee van. In plaats van kijken naar het nieuws werd het dus vroeg naar bed! En toen de volgende dag geen politie op de stoep stond waande ik me veilig voor de milieupolitie.

Enfin. Door regels, en het naleven daarvan, zijn langzaamaan deze problemen teruggedrongen. En nu hebben we weer nieuwe problemen die aan het licht komen en nog jaren de parten zullen spelen. Maar ik vraag me af of de beleidsmakers, directeuren en andere verantwoordelijken net zo bang naar het nieuws kijken als dat ik toen niet durfde.