Origineel Idee

In mijn familie sta ik bekend als de kaartenman. Wanneer er een verjaardag is van mijn neefjes, nichtje of broertjes en aanhang zorg ik in de eerste plaats altijd voor een goede kaart, en daarna pas voor een cadeau.

Dat is niet makkelijk, en ook niet goedkoop. Ik trek standaard het dorp in en ga naar de kantoorboekhandel waar een enorme hoeveelheid kaarten voor alle gelegenheden staat, ligt of hangt. Maar ik kijk vooral naar de kaarten die het altijd goed doen; kaarten met geluid en licht! Soms zelfs beweging. Ik kan me voorstellen dat ze in de winkel met angst en beven mijn verschijning voor de deur zien verschijnen. Want ik loop naar het draairekje en begin zonder omhaal kaart na kaart te bestuderen. Heb ik deze al eerder gegeven? Past deze bij de persoon aan wie ik het geven wil? Is de muziek goed?

Uiteindelijk reken ik af en maak het standaard grapje wanneer ze vragen of ik er postzegels bij wil; “nee, dank u. Ik eet ‘m hier op!” Lachen gieren brullen.

Toen mijn broertjes gingen trouwen pakte ik het iets anders aan. Ik kocht een enorm grote kaart en schreef deze aan de binnenkant helemaal vol! Een persoonlijke boodschap voor mijn broertje, en een persoonlijke boodschap voor de bruid. Maar toen Thom als tweede ging trouwen besloot ik het iets beter aan te pakken. Een bruiloftscadeau moet wel origineel zijn. Het moet prikkelen, en ik moet er ook lol aan hebben! De meeste mensen geven een kaart of envelop met geld…

Ik besloot dat op te trekken. Een feestdag moet nooit zomaar ineens eindigen. Er moet, als het aan mij ligt, iets aan verbonden zijn dat de tijd rekt. Net als dat je als kind speelgoed krijgt en er nog mee kan spelen nadat de visite weg is. Zo moet ook, nadat je de huwelijksnacht hebt gehad, een herinnering worden geschapen aan die toch al onvergetelijke dag.

En dat hoeft niet vriendelijk of subtiel te zijn! En ik ging dan ook niet voor subtiel! Ik zocht stad en land af naar een automaat waar ik munten kon pinnen, ik printte enveloppen en kocht krasloten. Zodoende kregen mijn broertje en zijn bruid vijftig enveloppen. Sommige gevuld met een paar euro. Sommige met een kraslot, en om het af te wisselen sommige leeg.

Toen ik de dag na de bruiloft binnen stapte en de vrouw van mijn broertje achter een schaal met munten zag zitten en een blik die midden hield tussen dankbaarheid en ergernis en frustratie wist ik dat ik het goed had gedaan!

Toen deze zomer goede bekenden gingen trouwen ging ik weer om de tekentafel zitten; wat was een goed cadeau? Een zak geld natuurlijk, maar wel een zak geld waar ze iets voor moesten doen. Niets was te gek! Misschien kon ik ergens een postkluis huren. Dan moesten ze een speurtocht doen om daar uit te komen…

Misschien kon ik een winkelier of een andere bekende vragen of die iets vast wilden houden zodat de speurtocht via hen zou gaan? Dit geeft in elk geval aan dat niets te gek was; ik kon wel weer vijftig enveloppen doen, maar ik wilde de grenzen verkennen. Uiteindelijk besloot ik een speelgoedkluisje te kopen. Zo’n dingetje dat je aan kinderen geeft en waar een code voor moet worden ingevoerd.

Daarbij maakte ik een serie vragen die altijd met een cijfer moesten worden beantwoord. Vragen over popcultuur, geschiedenis en de moderne tijd. Via een optelsom zouden ze dan de kluiscode kunnen ontrafelen. Als thema besloot ik een “rapport” bij te voegen van de MIVD dat de kluis was buitgemaakt bij een operatie maar dat zij die niet open konden krijgen. Geld, krasloten en drop erin, en klaar!

Het was een succes! Uiteraard kwam niemand anders met een kluis aanzetten. Laat staan met een map met vragen om die open te krijgen. Maar we waren er nog niet, want ook een ander bekend stel besloot om elkaar het jawoord te geven. En ik besloot nu het trucje, min of meer, over te doen. Ik kocht nu een echte kluis (bij een bekend discount-warenhuis) en verzon nieuwe vragen.

Bij deze kluis zaten ook sleutels, en die besloot ik op te delen; één sleutel ging in de kluis zelf. En, omdat dit geen speelgoedkluis betrof die makkelijk te slopen was, deed ik de andere sleutel in een potje en gaf die erbij…

Dat potje was weer verborgen in gesmolten en gestold frituurvet met houtsnippers, in een grote weckpot.

Uiteindelijk hebben ze die weckpot niet gebruikt en kreeg ik te horen dat ze genoten hebben van de vragen. Of ze zich hebben geërgerd weet ik niet. Maar ik heb in elk geval lol gehad, en ben origineel geweest. Al zeg ik het zelf.