Schuld maakt Schuld

Ik heb jarenlang schulden gehad. Ik bedoel daarmee niet een hypotheek of een telefoon op afbetaling, die heb ik namelijk nog wel. Maar een persoonlijke lening. Een blok aan mijn been, en ik kan het iedereen ook afraden om te doen. Jaren terug waren er nog reclames voor persoonlijke leningen. Wilde je een caravan? Een vakantie of iets leuks voor jezelf? Een persoonlijke lening maakte het mogelijk!

Daarom dit stukje als een waarschuwing: ga nooit en nimmer zo’n lening aan! Het is het niet waard en levert alleen maar problemen op. Nu heb ik achteraf natuurlijk makkelijk praten, maar ik ben er toen ook makkelijk in gestonken.

Hoe kwam dat dan? Nou, door jeugdige overmoed en de drang om maar te hebben! In dit geval was het een televisie. Ik woonde nog thuis en wilde een tv. Ik had nog een oude beeldbuis en zag al die prachtige HD-ready televisies voorbij komen. Dat geeft meteen aan hoe lang geleden het verhaal is (2007). En ik wilde ook meedoen! Ik wilde een nieuwe PlayStation en een mooie platte televisie.

Met twee weeksalarissen van mijn baantje van toen ging ik dus op stap met mijn toenmalige stiefvader. Helaas liep ik tegen een probleem aan; mijn budget was niet toereikend voor een mooie televisie. We gingen de BCC in, en kwamen teleurgesteld weer naar buiten. De volgende winkel. En ook daar kwamen we zonder beeldgenerator weer van terug. Uiteindelijk belandden we in de Micro Elektro.

Deze had goedkopere televisies. Maar nog altijd niet binnen mijn budget. Grote plakkaten deelden mee dat deze televisies ook op afbetaling konden worden gekocht. Een berekening eronder maakte duidelijk dat het binnen twintig maanden voorbij zou zijn! Mijn stiefvader ging informeren en een enthousiaste verkoper deed meer uit de doeken; ja het kon. Het kon zelfs nu al. Vanavond. Ik zou de tv mee kunnen nemen en daarna gewoon betalen!

Ik dacht er diep over na en binnen vijf seconden was ik om. Maar… ik zou dan niet gaan voor een kleine televisie! Ik ging dan voor een grote plasma-tv waar ik al even verliefd naar had gekeken. Ik tekende voor de afbetaling, schudde de handen en nam, zonder ook maar een cent te betalen, de tv mee naar huis!

Daarna volgden de betalingen. Dat was nog te overzien. Maar ik kreeg nog meer. De lening was namelijk niet zomaar een lening, het was een kredietrekening. Inclusief creditcard. De afbetaling an sich was dus het probleem niet, maar wel de deur naar de mentaliteit die wordt geopend. Toen ik, met behulp van het vakantiegeld, de televisie had afbetaald aarzelde ik; ik kon ook wel een nieuwe computer gebruiken…

Dus ik boekte geld van de kredietrekening naar mijn betaalrekening. Ik maakte van geld dat niet bestond echt geld! En daarmee verlengde ik het afbetalen drastisch. Ineens begon rente een rol te spelen. Maar ik was nog niet klaar. Ik ging op mezelf wonen en had dringend geld daarvoor nodig, geld dat ik zo kon krijgen door wederom geld om te katten van de kredietrekening. Vooruit sparen noemde ik dat. In plaats van sparen en dan uitgeven ging ik uitgeven… om nooit te sparen.

Ineens zat ik met een terugbetaling van honderd euro per maand. Erger nog: van die honderd euro ging bijna tachtig euro op aan rente! Toen ik eenmaal ging uitrekenen hoe het terugbetalen zou verlopen kwam ik erachter dat ik jaren en jaren bezig zou zijn met afbetalen!

En dat gebeurde ook. Ruim twaalf jaar heb ik elke maand een gat in mijn bankrekening gehad. Ruim twaalf jaar verdween er een flink deel aan rente. Ik verhoogde de terugbetaling uiteraard, maar het was een gruwel. En achteraf kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan! Ik had dit nooit moeten en mogen doen.

En toen was het ineens voorbij. De laatste betaling was geweest en de kredietrekening stond op nul euro. Met een gevoel dat bevrijdingsdag was gekomen, stuurde ik een mail naar de kredietorganisatie dat ik mijn rekening gesloten wilde hebben. En zo gebeurde. In een kerende mail kreeg ik de bevestiging, en de belofte dat mocht ik ooit behoefte hebben aan een flexibele lening, zij er weer zouden zijn…

Nou, ik dus niet. Ik spaar nu liever. Dat had ik altijd moeten doen.