Voor de Gek

Een paar weken terug is mijn moeder zestig geworden. Ik heb toen ook de toespraak die ik gaf op haar verjaardag geplaatst. Het plannen van de verjaardag had echter meer voeten in aarde dan het schrijven van een toespraak.

Het zou namelijk een surprise-party worden. En het aantal factoren om rekening mee te houden is dan een stuk groter dan een normale barbecue organiseren. Onbekende telefoonnummers van gasten moeten worden geritseld, taarten besteld, plannen gemaakt en tijden afgesproken zonder dat de jarige job het zelf doorheeft.

En die jarige job had dan ook niets door. Terwijl in het geniep boodschappen werden gedaan, slingers geregeld en ballonnen gekocht, begon mijn moeder zorgen te krijgen over de hoeveelheid bezoekers op haar verjaardag. Zoveel zelfs dat ze mij de avond voor haar verjaardag belde met de vraag of ik wél wilde komen.

“Ik heb twee taarten besteld, en tot nu toe kan niemand!” Zei ze wanhopig over de telefoon. “Jij komt toch nog wel?”

Ja, natuurlijk kwam ik. Maar dat mocht ze juist niet weten. Met een acteursflair die een oscar waardig zou zijn mompelde ik dat ik eigenlijk wat anders van plan was, maar misschien, heel misschien, tijd kon vrijmaken om even langs te komen. Ik kon echter niets beloven!

Mooi, of ik dan ook meteen twee taarten op kon halen bij de Hollandsche Eenheidsprijzen Maatschappij (HEMA).

Heel ironisch was dat al mijn taak voor de verjaardagstaart die de feestcommissie had besteld. Ik zou dus met drie taarten naar buiten wandelen de volgende dag. Ik zegde in elk geval toe dat ik de taarten ook zou halen en misschien in de loop van de middag langs zou komen. Daarna hing ik op en herinnerde ik me een andere keer dat we mijn moeder voor de gek hadden gehouden.

Of het dit jaar weer is weet ik niet, maar er was een periode dat Jesus Christ Superstar rond de Pasen werd opgevoerd. De Engelse versie en met de originele Jezus uit de jaren-zeventig-filmmusical. De musical vond ik altijd mooi, en ik wilde dan ook graag een keer naar een live-voorstelling. Een aantal jaren terug besloot ik, samen met mijn oma, om alles met elkaar te combineren. We zouden naar de musical gaan en tegelijkertijd wat gaan eten met mijn moeder. Het moest echter een verrassing blijven.

Op de bewuste dag gingen we dus richting Amsterdam, de oude Heineken Music Hall, en besloten te eten bij Van der Valk in Breukelen. Het vreemd Chinees aangeklede restaurant. Tijdens het eten besloot mijn moeder ons uit te horen. Hoe ver moesten we nog rijden?

“Twintig kilometer.” Mompelde ik.

Wat volgde was een zoektocht naar wat op die afstand kon liggen. Amsterdam? Nee, dat was te ver. Een stedentrip? Nee, Schiphol was ook te ver, en bovendien hadden we geen bagage bij ons. En we hadden beloofd dat het maar een avond zou duren. De suggesties en vragen van mijn moeder werden wilder en wilder tot ze een eigen conclusie maakte.

‘Nee!’ Riep ze uit. ‘We gaan niet naar Hilversum hoor! Ik wil niet op tv komen! Nee, echt niet!’

Uiteindelijk was het net zo’n verrassing als haar afgelopen verjaardag waarbij al haar kinderen en kleinkinderen binnen kwamen stormen, slingers begonnen op te hangen en met stoelen begonnen te schuiven. Daarna is het nog een leuk feestje geworden.

Het leukste aan de verjaardag van een ander? Die lekker voor de gek houden!