Een ijskoude zomer
Nu de herfst in volle kracht is losgebarsten en de moddervette kruisspinnen die ik deze nazomer in de tuin heb gedoogd hun weg naar binnen proberen te zoeken moet ik terugdenken aan de zomer.
Een zomer die niet echt een zomer was. In meerdere opzichten.
Zo hebben we natuurlijk de warmte aan het begin van het zomerseizoen maar heeft mijn auto ook bijna gezwommen bij het hoogwater, de zomer die bleef kwakkelen. En de zomer, leuk voor de historici, waarin 100 jaar geleden de eerste wereldoorlog begon.
Nu, 100 jaar later, is de wereld weer een kruitvat. We hebben nonkel Vladimir in het oosten die (net als het westen overigens) een gevaarlijk schimmenspel speelt, we hebben Ebola in Afrika en uiteraard de mongoolse horde van IS.
Het nationaal trauma van Nederland (buiten de penaltyreeks bij het WK om) is uiteraard de verdoemde laatste vlucht van MH17, waarin de neutrale en schouderophalende Nederlander ineens agressief werd en militaire interventie eiste. Achteraf gezien heeft de regering het redelijk goed gespeeld door eerst de lichamen naar huis te halen. Het was uiteraard mogelijk geweest om commando’s of mariniers te sturen en de rebellen met geweld van de neerstortplek te houden. Maar dan waren er bij het gebruik van zware wapens wellicht meer lichamen aan flarden geblazen dan er uiteindelijk gered konden worden.
Een moment (twee momenten, maar dat misschien een andere keer) die mij altijd bij zullen blijven zijn de minuut stilte. Op het werk hebben we uiteraard geen televisie maar de radiozenders vielen ook één minuut stil. Het laatste nummer klonk en de presentator van Q-music schakelde over naar het vliegveld van Eindhoven waar de eerste twee vliegtuigen met lichamen aankwamen. Zodra die geland waren zou de minuut stilte zijn. Niet wetende wanneer de stilte precies inging bleven we eerbiedig luisteren naar de vliegtuigmotoren.
Intussen hoorde ik in mijn hoofd de indrukwekkende speech die minister Timmermans had gegeven aan bij de VN, vooral de omschrijving over de laatste momenten die de mensen moesten hebben meegemaakt voor ze uit de lucht werden geschoten. Voor hen doet de schuldvraag er niet toe, of de raket nu Russisch, Oekraïens, Amerikaans of zelfs Israëlisch was. Mannen vrouwen en kinderen werden ruw uit het leven gerukt. De natte droom van IS.
Toen de minuut stilte (na ruim 8 minuten stil zijn) eindelijk voorbij was zette John Lennon in met Imagine. Een nummer wat toen en nu meer waarheid bevat dan wat ook.
Stel je voor dat er geen landen waren die in oorlog waren, of idioten zoals IS dan zou de wereld gezamenlijk op kunnen trekken tegen Ebola en welke andere ziekte ook.
Je kan zeggen dat ik een dromer ben, maar ik weet zeker dat ik niet de enige ben.
Thom, hopelijk zorgen juist jij en je maten dat onze droom dichterbij komt. Succes daar.