Een Selfie Zegt Meer

Een selfie zegt meer...

Deze foto heb ik vorig jaar eerste kerstdag gemaakt. Het was mijn eerste selfie.

Nu heb ik gemerkt dat mijn camera en ik een goede band hebben als ik de lens van mij AF houdt, maar zodra ik die naar mij toe keer er meteen een soort verstoring opdoemt. Mijn gezicht onder anderen.

Toch is deze foto in meerdere opzichten bijzonder. Het is een situatie die was, een blik op het verleden, nu is dat in elke foto zo. Maar als ik naar deze foto kijk zie ik nog veel meer.

Nu is het een bar slechte foto. Onderbelicht, korrelig, ik sta erop, wazig, en zo zijn er nog wel andere dingen aan te wijzen waarom deze foto nooit de foto van het jaar zal worden. Maar voor mij is en blijft hij bijzonder.

Mijn eerste selfie was namelijk niet echt een selfie. Ik deed het niet alleen (ik heb een hekel aan selfies) maar deze selfie was geboren door de vraag: “wat is een selfie”

Die vraag werd gesteld door de meest slimme, maar a-digitale man die ik heb gekend. En als antwoord op die vraag kan je niets anders doen dan een demonstratie geven van wat een selfie is.

We hebben een hoop meegemaakt het afgelopen jaar, en wat heb ik zijn commentaar gemist bij grote gebeurtenissen. Politiek en internationaal geïnteresseerd als we allebei waren hadden we geweldig kunnen praten. Ik noem de MH17, wat had ik graag dat commentaar willen horen waarin hij (op afstand) Poetin de oren wast, over de rasmongolen van IS, de triggerhappy politieagenten in de VS (“Amerikanen, een DOM en ARROGANT volk!”) maar ik heb ze nooit gehoord, en zal ze ook niet horen.

Sindsdien sta ik alleen, op de spaarzame aantal selfies die ik maak. Maar deze selfie blijft de bijzonderste, omdat ik nooit meer zo’n selfie zou kunnen maken.

Iedereen een fijn kerstfeest ik ga zo kaarten schrijven en aan de buren rondbrengen (jaarlijkse traditie, zij het een beetje laat)