Feestje geven;
Je zult mij nooit op een feestje zien, of in elk geval niet vaak. Persoonlijk heb ik namelijk een hekel aan feestjes en het strakke keurslijf wat daarbij komt kijken. Maar zelf geef ik dolgraag feestjes.
Als het niet zo duur zou zijn zou ik elke week een barbecue organiseren. De stress die eraan voorafgaat is een soort drugs. Het bijeen brengen van voldoende mensen, het vaststellen van de prijs en het vaststellen van de datum en tijd zijn heerlijk.
Dan begint pas het echte werk, wat haal je in huis en hoe veel, voor wie. Maak je het duur of probeer je het zo goedkoop mogelijk te houden. Kijkend naar de achtertuin overpeins je de plek waar de barbecue moet komen te staan, de koelkast, de tafels. Hoe je het oranje zeil gaat spannen en waar, en wat voor activiteiten doe je, of doe je niet?
Mijn fascinatie daarvoor komt zonder twijfel van het oude discovery-channel programma; American Casino waarin je het wel en wee meemaakt van de middenmoot van het casinowezen die hun ondergeschikten orders moeten geven over het hoe en waar een podium geplaatst moet worden voor een concert. Welk deel van het zwembad moet worden afgezet en of de gasten naar het casino mogen en via welke deur.
Nu heb ik uiteraard geen 3000 gasten, maar het blijft een uitdaging, en het is leuk om met een volle boodschappenkar de winkel uit te lopen.
Nou, de achtertuin wacht en uur U komt naderbij. Peinzend werp ik weer een blik op de achtertuin, en voel die stress, die heerlijke stress, weer opborrelen. Even snel een stofzuiger door het huis heen gooien, daarna het zijl spannen, de koelkast vullen en uiteraard de muziek uitzoeken voor vanavond, of wacht; het pokerspel moet nog worden klaargezet, de biefstuk worden gesneden, lampen opgehangen… STRESS!!!
Heerlijk.