Het einde van een tijdperk en het einde van een traditie is in zicht. Voor mij persoonlijk dan, niet meer zweten, wachten, plannen en tandenknarsend achter de pc zitten waarom? De wereld vergaat!
Uiteraard niet de echte wereld, maar de wereld van een spel wat ik speel op het internet. Het is het eerste, en enige, online spel wat ik serieus ben blijven spelen en waar ik mijn hart aan heb verpand, de afgelopen paar jaar.
Al meer dan drie jaar speel ik grepolis (bekend van de tv) een spel met verschillende werelden gevuld met spelers. Een wereld ziet eruit als een eilandrijk met steden. Die steden zijn van andere spelers, maar er zijn ook lege plekken die je in staat stellen zo’n plek te koloniseren. Een stad kan je zelf (tot in zekere hoogte) inrichten en zo klaarmaken voor zijn functie. Wordt het een stad met aanvallende eenheden dan zorg je voor veel voordeel voor aanvallende soldaten en schepen, wordt het een verdedigende stad dan zorg je ervoor dat het geschikt wordt gemaakt voor verdedigende troepen.
Ik was altijd een verdedigend speler, aanvallen en timen was niet mijn ding, al had ik wel een groot aanvalsleger achter de hand voor het geval dat ik de geest zou krijgen. Het gros van mijn steden is dan ook gekoloniseerd en niet veroverd. Dit komt omdat ik het altijd zielig vond een stad over te nemen omdat ik het zelf ook altijd een reden vond voor een kleine depressie.
Het leuke aan zo’n spel is dat je eigenlijk niets van elkaar weet. Degene waar je het mee aan de stok hebt kan degene zijn die je vanochtend heeft voorgelaten in de file. De vrouw die voordrong bij de winkel, een van de vele anonieme mensen die je voorbij ziet schuifelen op journaalbeelden als het verhaal gaat over de koopkracht. Er zijn namelijk weinig mensen die zich bij hun echte naam noemen. Zo valt er ook niet te zeggen hoe oud al die personen zijn, al is het aan de schrijfstijl af en toe af te leiden.
Communicatie is namelijk ook een enorm onderdeel. Spelers kunnen zich verenigen in een alliantie en dan samenwerken om een vijand te verdrijven of zichzelf te beschermen. Ik ben waarschijnlijk een van de weinige mensen die het haatte een leider van een alliantie te zijn. Het was nooit echt mijn keuze. Een leider heeft, zoals de naam al doet vermoeden, een grotere verantwoordelijkheid. Je regelt wie er in de alliantie komt, wie eruit moet, wie je bondgenoten zijn en wie de vijand is, stroomlijnt de informatiestroom en helpt beginnende spelers wegwijs te worden. Het is een hoop werk en neemt enkele uren van je vrije tijd in beslag maar je leert een hoop mensen kennen.
In elk geval werd er op een bepaald moment de wereld op slot gegooid vanwege een nieuw spelelement genaamd: wereldwonderen. De wereld Zeta kwam tot stilstand en takelde langzaam af. Zonder aanwas van nieuwe spelers stierven ook vele grote allianties een stille dood, het einde van de wereld werd geplaatst op minimaal 300 actieve leden. Dat punt is nu bereikt, over 27 dagen is het voorbij en is Zeta niet meer.
Daarom via deze weg een tot hopelijk weer ziens (ik weet niet of ik verder ga met grepolis) aan;
Hamster11, mijn trouwste bondgenoot.
Ziondepion, we hebben elkaar geholpen in goede en slechte tijden.
Niamda en *GH*Posse, jullie waren een geweldige hulp bij zowel Fearles als ATIL.
Frag, bedankt voor de hulp en het overnemen van de leiding bij Fearless.
Bigflik, we hebben veel meningsverschillen gehad maar gaan ironisch als bondgenoten het spel uit.
Met vriendelijke groet, Ex-leider van: de Wariors en Fearless, huidig leider van All That Is Left: Bismarcus.