Ik keek vanochtend in de spiegel en ik zag de voor mij meest bijzondere mens op aarde.
Een bol perfectie, die geweldig bij mij past.
Waarom?
Hij heeft honger als ik dat heb, wordt moe als ik vermoeid begin te raken en doet mijn huishouden.
Hij is zelfs zo vriendelijk voor mij te werken en van die opbrengst eens in de zoveel tijd een zakje chips voor mij te halen, of twee; want hij lust ook wel eens wat. Als hij zich verveelt gaan we samen op zoek naar iets om te doen, of we genieten samen van de verveling, hij heeft nooit last van mij, en ik ook niet van hem. Samen gaan we overal naar toe, we zijn een hecht team, samen kunnen we autorijden zoals nog nooit een echtpaar is gelukt, en mochten we ruzie krijgen dan ligt het altijd aan onszelf. We kunnen elkaar onmogelijk verlaten en ik weet zeker dat we beiden doodongelukkig zouden zijn als we van elkaar worden gescheiden.
Zo af en toe mag je ook wel eens trots zijn op jezelf.
Want als niemand zichzelf was, was niemand ook die ander.