Ik heb een ster horen huilen,
Ze liet haar tranen om de wereld die wij vervuilen,
Het geluid klonk door de nacht,
Hoog en zwaar en onverwacht,
Daarna was ze ineens weer stil,
Alsof ze er iets mee zeggen wil.
Ik heb haar horen huilen,
Omdat ze graag van plaats wil ruilen,
Met mensen die hun leven verliezen,
Aan oorlog en ziekte en daar niet voor kiezen,
Ze ziet het van een afstand gebeuren,
En kan enkel om het mensenlot treuren.
Ze huilde hard en dan weer zacht,
Om het lot wat ons mensen wacht,
Al levend wordt ons eigen graf gegraven,
En maken elkaar kapot terwijl we ons aan onzin laven,
Die paar die geven en op elkaar passen,
Worden door de massa weggewassen.
En zo verslijt het mensenras,
Maar voor de huilende ster begint het pas,
Misschien zal ze over een tijd niet meer weten,
Wat er hier op aarde heeft gezeten,
Want al is onze toekomst steeds banger,
Een ster leeft altijd miljarden jaren langer.