Net als de rest van de wereld wachtte ik vorige week in spanning af of president Trump zijn dreigementen aan Syrië waar zou maken. Zou hij daadwerkelijk Rusland tegen zich in het harnas jagen en raketten afvuren? De Russen lieten zich dan wel niet verleiden tot twitterdiplomatie. Maar ze waren niet terughoudend te dreigen het marineschip waarmee de Amerikanen hun aanval uit wilden voeren terug aan te vallen. Een derde wereldoorlog leek in de maak. Daar was al een hele opbouw aan spanningen en diplomatieke maatregelen aan voorafgegaan.
Zaterdagochtend werd ik dan ook gewekt met het nieuws dat de bombardementen als vergelding voor de gifgasaanval op onschuldige burgers daadwerkelijk was uitgevoerd. Nieuwszenders hielden speciale uitzendingen waarin experts over elkaar heen buitelden om hun zegje te doen. Toen ik mijzelf had aangekleed, en ervan had vergewist dat de wereld gewoon door zou draaien, ging ik op stap. Ik had mij voorgenomen om een bezoek te brengen naar Fort Giessen. Ik wist eerlijk gezegd niet eens dat daar een fort stond tot ik een paar jaar geleden nieuwsberichten las dat het werd opgeknapt.
Ik ken de andere forten in de buurt, fort Bakkerskil, Steurgat en Altena. Maar zelfs mijn moeder en oma, die toch een behoorlijke tijd in Rijswijk-Giessen wonen of hebben doorgebracht, wisten mij er niet veel over te vertellen. Het fort was vorige week geopend voor publiek, de restauraties voltooid. Vandaar dat het een bezoek verdiende. Op de dag waarop ik verwachtte dat de derde wereldoorlog zou uitbreken was het ironisch dat het thema van fort Giessen de eerste wereldoorlog betrof. Aangezien Nederland hier niet aan meedeed gaat het over de mobilisatie van het fort, en heel Altena, tijdens de Grote Oorlog. Of, zoals het toen genoemd werd, de oorlog die een einde zou maken aan alle oorlogen.
De kruitkamers zijn opengesteld en te bezichtigen en acteurs uniform gaven acte présence in wat ooit slaapplaatsen waren. Koude, vochtige kelders die men tegenwoordig niet eens meer zou gebruiken om wijn op te slaan. Grote foto’s van ingekwartierde militairen die poseren met de lokale bevolking. Een beeld van honderd jaar geleden. Ik was verrast en leerde een hoop bij over het belang van Altena bij de verdediging van Vesting Holland. Kijkend naar de presentatie over strozakken, de krappe ruimtes en de muren en wallen die de vijand buiten moesten houden moest ik denken aan de soldaten van tegenwoordig. Mijn jongste broertje, die nu geniet op Curaçao, diende ook een paar jaar bij defensie en heeft mij een keert meegenomen op een basis.
Deze had meer weg van een kantorenpark uit de jaren tachtig dan fort Giessen. Groene voertuigen reden rond en alles wat belangrijk leek was afgedekt met een groen net. De gebouwen zelf waren niet gepantserd, hadden geen dikke betonlaag en de ruiten konden niet worden afgesloten door dikke klapluiken. Het was meer gerieflijk dan het fort, maar wanneer er oorlog uitbreekt prefereer ik de dikke muren boven de kantoren. Of Curaçao, zoals mijn jongste broertje nu doet.