Mijn werk ligt vlak over de rivier in het pittoreske plaatsje Schelluinen. Normaal moet ik om acht uur aanwezig zijn. Maar als alles goed verloopt, en dat doet het ook als ik mijn vege en vermoeide lijf op tijd uit bed sleur, vertrek ik vijf over zeven van huis om een klein kwartier later voor een dichte poort te belanden. Dit heeft alles te maken met de chaos op de weg en het feit dat mijn werkgever mij dan niet kan beschuldigen van het verwaarlozen van mijn begintijden. De enige keren dat ik daadwerkelijk te laat kom is wanneer de merwedebrug afgesloten is.
En dat is in mijn ogen een goed excuus. Het is mogelijk, maar lastig om met mijn Peugeotje letterlijk door de files te beuken. Maar de chaos waar ik mijzelf doorheen ploeg blijkt niets te zijn met de chaos die ik achterlaat. De Hooftlanden in Werkendam, met in de hoofdrol het Vlechtwerk, blijkt een ware nachtmerrie te zijn. Normaal vermijd ik de Hooftlanden en in het verlengde de Sportlaan al. Het is een onoverzichtelijke en bochtige weg met een maximumsnelheid van dertig kilometer per uur.
Dat laatste lijkt gezien de gedragingen van het overgrote deel van mijn medeweggebruikers een adviessnelheid te zijn. Maar zelfs met dertig ben je niet voorbereid op de plotseling opduikende zijstraten waar het verkeer van rechts voorrang heeft. En die voorrang krijg je als weggebruiker niet bij de uitgang van de weg. Vandaar dat ik meestal de sportlaan links laat liggen en over de Van Randwijklaan mijn weg uit het dorp zoek. Maar door het nieuwe Vlechtwerk is de plek van de voormalige Kwinter stond een verkeerschaos. Mensen die erop staan om hun kinderen met de auto naar de verhuisde scholen te brengen houden de boel op. En dan nog de chaos van de kinderen en ouders die wel te voet of met de fiets komen en zich langs deze bakbeesten moeten wringen. En dat zijn alleen nog de auto’s die daar min of meer moeten zijn, of Vlechtwerk als eindbestemming hebben. Er vinden ook nog bouwwerkzaamheden plaats en het is, en blijft tot de afsluiting, een favoriete sluiproute voor het overige verkeer.
En inderdaad is de route die ik zelf afleg door een vrije Sportlaan sneller dan mijn route langs het gemeentehuis. Het is echter hopen dat de permanente afsluiting als doorvoerweg weldra een feit zal zijn. Er mogen natuurlijk geen doden vallen, of (ernstige) ongelukken voor er iets gedaan wordt. En het oplossen van de chaos vormt in elk geval het sluitstuk van een van de fouten die de gemeente Werkendam, al dan niet onbewust, gecreëerd heeft in het dorp. Budgetoverschrijdingen, vertragingen in de bouw van het schoolplein waardoor de kinderen vrij over straat konden tijdens pauzes. Een bibliotheek die een beetje te klein is, naar mijn mening. Een lijst die eigenlijk steeds langer wordt naarmate je er langer naar kijkt. Gelukkig zijn problemen er om te worden opgelost. En elk opgelost probleem is weer een les voor de toekomst. Hopelijk worden deze geleerde lessen gebruikt bij de vergaderingen voor de vervanging van andere schoolgebouwen in de regio.