Afgelopen weekeinde was ik bij mijn broertje op Sleeuwijk om daar in het zwembad te liggen. In de zondagse stilte vielen de vele sirenes ons op. Waarschijnlijk was er ergens een brand, en dat bleek ook zo te zijn. Meerdere tuinhuisjes in Woudrichem stonden in lichterlaaie. Maandag werd ik weer opgeschrikt door sirenes, maar nu in Werkendam waar de politie met getrokken wapens een paar eveneens gewapende mannen staande hield. Hoe fascinerend dit nieuws ook is, er is maar één ding waar mensen zich druk over maken. Het is warm, en het is droog. Zo ook in mijn tuin.
Kritisch bekijk ik mijn zinderende oppervlakte van tuintegels. Zelfs mijn katten, die normaal niet vies zijn van warmte, snellen zich op hoge pootjes van schaduw naar schaduw. Met dit weer verblijf ik liever binnen met mijn gezicht voor een open deur, een waaier op mijn andere wang en een lichamelijke traagheid waar een luiaard jaloers op zou worden. Buiten kom ik niet als het niet nodig is. Al scrollend op Facebook zie ik een grapje waarin wordt gesteld dat als het zo droog blijft mensen met tuintegels juist korting zouden moeten krijgen op de nog niet bestaande tuintegeltax.
Grappig, maar niet helemaal waar natuurlijk. Het zijn namelijk ook tuintegeltuinen, zoals de mijne, die voor verdere verspreiding van de hitte zorgen. Een historisch voorbeeld zijn de grote stadsparken die aan het einde van de negentiende eeuw werden gebouwd. Central Park in New York, en het Vondelpark dichter bij huis. Deze stadsparken fungeren als longen tussen de universums van staal en beton waar ze in zijn geplant. Steen trekt warmte aan en slaat het op, bomen en planten voeren die warmte weer af en zorgen voor een aangename schaduw. Mijn broertje heeft laatst een grasveld in zijn tuin aangelegd. En nadat ik met mijn neefje in het zwembad had gespeeld, en mij in het pasgelegde perk op een handdoek legde viel de koelte van het gras mij op. Of wat te denken van de vele fonteinen in een stad als Rome. Die zijn niet enkel gebouwd als waterverschaffing in een tijd dat stromend water thuis nog niet bestond. Maar ook als verfrissing. Natuurlijke dingen geven nu eenmaal koelte af, en rust en stilte.
De rust heb ik wel, zittend in mijn bijkeuken. Maar ik zou liever de tuin in willen. Mijn buurman heeft die na een grondige verbouwing van zijn eigen huis, waarbij hij mijn tuin voor het gemak ook deels afgroef, weer in orde gemaakt. En ik zie nu in wat voor een genot een nette tuin kan zijn. Al een tijdje speel ik met het idee om meer te doen met mijn tuin dan de tegelvlakte die het nu is. Nu heeft Ruud uit Nieuwendijk mij een mail gestuurd met een door het waterschap gesponsorde site: hohohoosbui.nl waar ik verrassend goede tips tegenkom. Niet om van mijn tuintegels af te komen natuurlijk. Maar wel om bijvoorbeeld een vijver aan te leggen die niet enkel regenwater vasthoudt, maar ook koelte afgeeft. Bedankt voor de tip Ruud! Volgend jaar geen zinderende hitte maar aan mijn eigen Costa Del Casa. Wat zal de tuintegeltaxinspecteur op zijn neus kijken!