Het is weer bijna de vierde mei. De dag waarop we de doden herdenken die tijdens, en na de tweede wereldoorlog gevallen zijn. Ik woon in de Arie van Drielstraat. Arie van Driel was een verzetsheld, een linecrosser Iemand die bij nacht en slecht weer in de winter en vroege lente van 1944/1945 de oversteek maakte van het door de Nazi’s bezette noorden naar het geallieerde en bevrijde zuiden. Tijdens een van zijn tochten werd hij gesnapt en gevangengenomen. Uiteindelijk werd hij, samen met zijn kameraad Kees van de Sande, beestachtig vermoord. Slechts een paar dagen voor de oorlog ten einde was.
Sinds ik in de naar hem vernoemde straat woon, de Kees van de Sandestraat is een straat verder, heb ik me een beetje in hen verdiept. En ik heb oneindig veel respect gekregen voor de mensen die zich op deze manier verzetten. Die hun veilige huis en haard verlieten om te strijd aan te binden met de bezetter. Toen ik vroeger stil moest zijn bij de dodenherdenking gingen mijn gedachten altijd naar de mensen die onschuldig getroffen waren. Naar de slachtoffers van bombardementen. Mensen die op de een of andere manier hun gruwelijke en gewelddadige dood niet verdienden. Daarbij hoorden natuurlijk ook de naar de vernietigingskampen afgevoerde Joden, Roma en andere minderheden waar een halvegare met een bloksnor een hekel aan had. De geallieerde soldaten die de stranden van Normandië bestormden en daarna de lange weg naar Duitsland aflegden. Een weg die velen niet hebben voltooid. Nu heb ik daar Arie en Kees aan toegevoegd.
Het lijstje wordt langer en langer. En dat is alleen voor mij persoonlijk. Twee minuten waar ik even stil sta bij het leed wat mensen in dit land ooit is aangedaan. Twee minuten waarin ik een stil bedankje stuur naar de zielen van mensen als Arie van Driel en Kees van de Sande om hun moed en durf. Om mogelijk te maken dat ik hen mag herdenken, de mogelijkheid en de plicht mijn vlag halfstok te hangen en een saluut te brengen. Misschien is het niet helemaal volgens de regels dat mijn lijstje zo lang is. Maar er niemand die dat hardop vraagt in de twee minuten dat het stil is.
Nu rommelt het in Amsterdam, waar anders, omdat een aantal mensen het niet eens is. Volgens hen herdenken we wel de soldaten die erop uit waren gestuurd bij de politionele acties in Indonesië, maar niet de slachtoffers. De politionele acties waren een halfslachtige poging die Nederland ooit heeft uitgevoerd om de voormalige kolonie weer onder controle te krijgen. Die soldaten, of slachtoffers, kwamen inderdaad niet voor op mijn lijstje, en eigenlijk ook niet de soldaten die gesneuveld zijn in Korea, Afganistan, Irak, Mali en talloze andere plaatsen die ik mij niet kan herinneren. In elk geval is deze protestgroep het niet eens met de huidige manier. En om daar aandacht voor te vragen gaan ze de twee minuten stilte op de Dam verstoren.
Ik kan waarderen dat ze aandacht vragen voor hun grieven. Maar de manier waarop stuit mij tegen de borst. Een respectvol dialoog wordt meteen de nek omgedraaid door een respectloze actie. Een actie die bij mij weerzin oproept. Ik vraag mij af wat Kees en Arie hierover te zeggen zouden hebben?