Verschenen onder titel: De Glimlach Van Een Kind
Elk jaar met kerst moet ik weer lachen om de Amerikanen die bijna hysterisch worden. Niet alleen worden er enorme kerstbomen opgetuigd maar bovendien de jaarlijkse verklaring van NASA dat ze de Kerstman hebben zien opstijgen. En dat ze hem met satellieten kunnen volgen in zijn tocht rond de wereld. Een beetje over de top. Dan gaan mijn gedachten ook meteen uit naar de kinderen die dit bericht op de tv zien, heilig geloven in Santa maar waar het cadeautje uitblijft. Ze zien dat NASA keurig een lijntje vlak langs de plek laat gaan waar ze wonen, maar er verschijnt niets. Niets door de schoorsteen, niets in de sok en al helemaal niets onder de boom.
Als dit arme gezin deze al heeft. Natuurlijk is het lachen om de Amerikanen, al kunnen wij Nederlanders er ook wat van met het Sinterklaasjournaal. Terwijl volwassen Nederland verbaal en fysiek op de vuist gaat over de kleur van de helpers van de Goedheiligman kijken de kinderen ademloos naar de verrichtingen en niet zelden foute beslissingen van deze personen. En natuurlijk het verslag van de stoomboot die dichterbij komt, gevuld met cadeautjes. Sinterklaas was voor mij, als kleine koter, altijd een magisch moment.
Een cadeautje vinden in mijn schoen is nog altijd een van de mooiste momenten van mijn leven geweest. Het gekke, het onverwachte en het sprookjesachtige ervan. Sint ging nooit mijn huisje voorbij en bijna elke dag zat er wel iets in mijn gympies. En op de zaterdagen een wat groter cadeau tot pakjesavond. Wanneer Piet in hoogsteigen persoon mijn moeder tot waanzin dreef door met een gehandschoende hand pepernoten de woonkamer in te knallen en een mand cadeautjes achter te laten. Deze dagen is vooral mijn hoop dat de Sint mij meeneemt in de zak naar het warme Spanje. Het is niet veel oncomfortabeler dan een prijsvechter, maar wel goedkoper. En bovendien een goed excuus om aan je baas te vertellen dat je een tijdje niet komt. Toch is die fantasie ijdele hoop, misschien ben ik te braaf.
Maar er zijn brave kinderen die ook niet krijgen wat zij willen. Die helemaal niets krijgen en ook naar het Sinterklaasjournaal kijken. Hopende dat wanneer de pakjesboot aanmeert er iets voor hen bij zit. Om dan te horen van mama of papa dat dat niet zo is. De kredietcrisis mag dan voorbij zijn, maar in veel gezinnen is de nood nog hoog. Aan banen komen is geen probleem, maar een baan houden die genoeg betaalt is lastig. En de meeste bedrijven nemen enkel twintigjarigen aan met minimaal vijfentwintig jaar ervaring.
Maar Nederland zou Nederland niet zijn als er geen pogingen werden gedaan om toch een glimlach te bezorgen op de gezichten van deze kinderen. Er zijn verschillende stichtingen. Waar ik vooral door werd geraakt was de goedzak-actie van de plaatselijke supermarkt. Het inleveren van een zak met een oud stuk speelgoed zodat een ander kind ervan kan genieten. Ik heb helaas geen speelgoed over, maar als u het heeft roep ik u op om het in een zak te doen en in een van deze bakken te deponeren. Help de Sint een handje, en wees een goedzak met je goedzak.