Als kind, jong en onbezonnen, ging ik vaak met mijn ouders op vakantie naar Zeeland bij Burgh-Haamstede. Ik was daar vaak op het strand te vinden. Mijn grote hobby was het bouwen van dammen in kreekjes die ontstonden bij het afgaand tij en voorkomen dat deze leegliepen in zee. Af en toe stopte ik met mijn werkzaamheden, veegde het zweet van mijn voorhoofd en keek naar de Oosterschelde om het voorbeeld van mijn werk te bewonderen: de Oosterscheldekering. Deze dam, met beweegbare schuiven, gebouwd over de zee met verschillende eilanden was voor mij altijd een machtig schouwspel. De vele omhoogstekende torens en de bijna talloze pijlers maakten dat ik altijd vol ontzag bleef kijken.Ik ben slechts een handjevol keren op het werkeiland Neeltje-Jans geweest met het themamuseum over de bouw van de dam en de werking van de Deltawerken.
Om mij eraan te herinneren hadden we een videoband thuis met het verhaal van de bouw van de Oosterscheldekering. Die heb ik grijsgedraaid en telkens weer werd ik bevangen door de enormiteit van het project. De machtige schepen die werden gebouwd om betonnen pijlers op hun plek te krijgen. De kilometerslange matten die als fundering moesten dienen en gevuld werden met kiezels. De uiteindelijke schuiven gemaakt van staal en ijzer en vele tonnen zwaar. De eilanden die voor dit project werden aangelegd. Het heeft vele miljoenen guldens gekost, mensen hebben bloed zweet en tranen erin gegoten. Maar het doel werd bereikt; Zeeland veilig!
Ik was evenzeer onder de indruk van de Afsluitdijk waar we op een vakantie overheen reden. Duizenden hadden dit staaltje mogelijk gemaakt. Met primitieve middelen een dam bouwen die de Zuiderzee afsloot en zodoende ontginning van dat gebied mogelijk maakte. Het aanschouwen van deze werken, waarbij wij Nederlanders de techniek gebruikten in onze strijd tegen het water vervulde mij met trots. Trots om Nederlander te zijn, een klein land met een grootse visie en bereid aan te pakken wat anderen laten. Ik was dan ook een stuk minder enthousiast over “Ruimte voor de Rivier”. De dijken doorsteken die onze voorvaderen hadden gebouwd. Nat laten worden wat we droog hadden gemaakt? Het opgeven van de strijd en een beetje geven? Dat nooit!
Ruimte voor de Rivier is er uiteindelijk gekomen. En ik kan niet zeggen dat de uitvoering slecht is. Wanneer ik de Biesbosch in ga en de door de mens aangelegde natuurlijke omgeving zie kan ik het mooi vinden. En ik hoop zeer zeker dat het werkt. Maar de strijd van het water is constant en we mogen niet verzaken. Als nieuwste wapen had de aankomende gemeente Altena daarom de TuinTegelTax. Een belasting die mensen bewuster moest maken over hun volbetegelde tuinen.
Deze maatregel, die ook door de landelijke media werd opgepikt, kon niet op bijster veel enthousiasme rekenen en vorige week stond er dan ook een klein stukje in deze krant dat het van de baan is. Onuitvoerbaar. En logisch natuurlijk want water laat zich niet tegenhouden door geld. De gemeente Altena kan dus beter kijken naar technische oplossingen, zoals wij al jaren doen en het al jaren werkt.