Op zoek naar verhalen ben ik naar het Biesbosch Museum geweest, voorbij Werkendam in de polders, tussen de grienden. De laatste keer dat ik daar bewust was en heb rondgekeken was toen Ad Mol een boekpresentatie gaf. Mijn herinneringen zijn vaag over de inhoud van het museum. Alleen een monsterlijk grote steur staat mij nog helder voor de geest. Die heeft mij nog jaren achtervolgd wanneer ik in het water van een van de kreken van de Biesbosch dook en dacht dat ik iets langs mijn schenen voelde strijken. Sommige mensen geloven in de maffe Duitser die nog denkt dat het oorlog is en in zijn eentje een guerrillastrijd voert. Ik geloof in een steur met de eigenschappen van een witte haai.
Ook herinner ik mij de poppen van de griendwerkers en rietsnijders die tussen de stillevens stonden en met een nietsziende blik voor zich uit keken. Ze stonden tussen de afgesneden wilgenbossen en achter hen druppelde water uit een duiker. Een paar jaar geleden is het museum ingrijpend verbouwd en vernieuwd, wanneer ik het had over het plan om er naartoe te gaan werd ik gewezen op dat feit. Men was er vooral dwingend in dat het anders was geworden. Niet meer de stillevens van griendwerkers, niet meer het vertrouwde, maar vooral digitaal. Computers en beeldschermen voerden nu de boventoon. Voor volwassenen was het een saaie bedoening, want het was niet meer wat het was.
Dat vormde een van de redenen dat ik aarzelde om mijn oma in mijn rammelbak te laden en samen naar het Museumeiland te trekken. Maar op een van de vele wisselvallige zaterdagen van deze zomer vond ik mijzelf terug op de dijk, dieper en dieper de Biesbosch in. Er was verrassend veel activiteit, fietsers, kajakkers, wandelaars en politie. Allen baanden zich een weg. De parkeerplaats was ook druk. Dat viel mij nog mee, vooral omdat mij was verteld dat het weinig meer was. Zes euro later stond ik binnen.
Als kind van mijn tijd ben ik dol op beeldschermen, en werd hierin flink teleurgesteld. Na een, oude, introductiefilm over de Biesbosch werden we getrakteerd op een, werkelijk, fascinerende presentatie over de Sint Elisabethsvloed die de uiteindelijke ondergang inluidde van de Grote Waard. Maar daarna heb ik voldoende objecten kunnen bekijken om te kunnen zeggen dat het onzin is dat er alleen maar beeldschermen zijn. Er zijn beeldhouwwerken en oude objecten die zijn gevonden tussen het groen en grienden. Boten, spullen en verhalen. Talloze verhalen in elke zaal en bijzaal. Ze vertellen over het harde werk wat de Biesbosch voor de mensen uit de omgeving betekende. Hoe geharde mannen, bikkels, elke week met hun kistje weg trokken en vrouw en kinderen achterlieten om in kou en ontij riet en wilgen te snijden, te vissen of drassige grond te bewerken. Hoe generaties lijf en leden verloren in de onherbergzame wildernis. Verzetsmensen en vrijheidsstrijders die deze onherbergzaamheid gebruikten als een bondgenoot en wapen. De druppelende duiker is weg, de stillevens verdwenen. Maar de verhalen die ertoe doen leven voort!