“Misschien is het een leuk idee om jezelf even voor te stellen.” Zo werd mij de tip gegeven voor mijn eerste column. Ik klakte even met mijn tong en keek daarna bedachtzaam voor mij uit. Mijzelf voorstellen? Ik was eigenlijk van plan om er meteen met het gestrekte been in te gaan! Een keihard stukje voor mijn eerste keer zodat de beste lezer meteen doorheeft wat voor vlees er in de kuip zit! Tegen elk heilig huisje aantrappen en net zo lang met vuurwerk strooien tot iedereen het knallen kan horen!
Maar ja, zo ben ik nu eenmaal niet. Ik ben een doodnormale, saaie man van bijna dertig. Want dat klinkt meteen een stuk ouder dan: eind twintig. Ik woon in een saai rijtjeshuis in een saaie straat in het saaie Werkendam. Een dorp dat binnenkort onderdeel uit gaat maken van de even saaie gemeente Altena. Ik rij in een saaie auto en heb een saaie baan. Mijn hobby’s zijn saai, mijn katten zijn saai, mijn familie is saai. Ik heb geen vrouw of vriendin; zo saai ben ik nou ook weer niet!
Ik zie mijzelf als een observator, een toeschouwer en verhalenverteller. Want in al die saaiheid ga ik op zoek naar het mooie, het interessante, het heden, verleden en de toekomst. Want saaiheid kan prachtig zijn. Kijk hier in de regio: er zijn geen bergen, er zijn geen meren, er zijn hier ook geen grote wouden. Maar we worden wel omringd door machtige rivieren die we hebben getemd. We hebben forten en vestingsteden en prachtig, oneindig laagland. Want dat kan ook mooi zijn. De watertoren van Uppel is al van ver te bewonderen en in de avonden zijn de harde boerenwerkers bezig op het land. Hun zware machines badend in het licht.
Geloof en religie hebben deze contreien gevormd, getuige de vele kerken en de mensen die nog altijd op zondag de nette kleren aantrekken om naar de preek te luisteren. Het is saai. Het is prachtig. Het is het vertellen van verhalen waard!