Verschenen onder titel: Lesje Geleerd
Als single-man ben ik niet gebonden aan vakantieperiodes, ik neem vakantie wanneer ik wil, waar ik wil en hoe ik wil. Geen kinderen die mij dwingen in de zomer thuis te zijn of op pad te gaan. Stakingen van leraren brengen geen paniek en feestdagen zijn om uit te slapen. Vandaar dat ik nu in november lekker mijn vakantiedagen op aan het maken ben.
De eerste maandag van mijn vrije tijd besloot ik al meteen goed te besteden en het oer-Hollandse pretpark de Efteling met een bezoek te vereren. Na een paar uur was ik het grut alweer zat, mijn maag begon te knorren en maakte mij duidelijk dat ik toe was aan een maaltijd. Om mijn portefeuille te ontzien besloot ik het park te verlaten en mijn honger te stillen bij een niet nader te noemen fastfoodketen. Ik kan wel melden dat die vet vlees tussen kleffe broodjes serveren. Ik had deze franchise namelijk gezien op de heenweg.
Maar hoe er nu te komen? Ik zou het niet weten. Maar gelukkig ben ik een man van deze tijd. Ik klikte mijn telefoon in de houder van mijn auto en een blikkerige vrouwenstem zou mij naar de juiste plek leiden. Dat was in elk geval het idee. De uitvoering liet echter te wensen over; na een kleine acht minuten kwam ik erachter dat de dame van plan was mij over een fietspad te geleiden. Daar mijn auto geen fiets is besloot ik een corrigerende manoeuvre uit te voeren. Hierdoor werd de vriendelijke dame, met de blikkerige stem, wakker en leidde mij ruwweg in de juiste richting.
Ruwweg.
Want ik raakte met haar verdwaald in een woonwijk. Steeds probeerde de onheilsmadam mij in doodlopende straten of over fietspaden te leiden. En dat terwijl ze weet dat ik in een bakbeestje met vier wielen rondkar. Gefrustreerd begon ik te vloeken en te schelden. Hoe kon ze mij dit aandoen! Hoe kon ze mij zo verraden! Zo had ze nooit gedaan, niet sinds heel lang geleden in elk geval toen de mobiele navigatie nog in de kinderschoenen stond. Na de zoveelste hoge hobbel en foute aanwijzing brulde ik dat ze haar mond moest houden en telde zelf één en één bij elkaar op. Ik kon het zelf ook wel! In een poep en een zucht reed ik naar de verzadigde vetten leverancier. Ik was nog altijd ziedend op het apparaat. Nooit eerder…! Ik onderdrukte mijn woede om het kassameisje vriendelijk te woord te kunnen staan maar broeide verder. En toen viel het kwartje. Die dame was niet dom, mijn telefoon ook niet. Maar ik, ik was dom geweest.
Ik had mijn vertrouwen gelegd in een apparaat en had blindelings diens bevelen opgevolgd tot ik zelf moest ingrijpen, en toen puntje bij paaltje kwam moest ik het zelf doen. Een beetje schuldbewust keek ik toen naar mijn telefoon, en even Omhoog. Wat had ik me beet laten nemen. In de file op de weg richting de Efteling zag ik een vrouw met een kaart in een auto zitten en deze af en toe controleren. Ik had er toen om moeten giechelen, maar nu besefte ik dat ze slimmer was dan ik. Techniek is mooi, het is prachtig. Het kan je helpen je naar dingen te leiden. Maar laat het je niet de leiding overnemen. Een les die ik op de eerste dag van mijn vakantie leerde. Misschien leer ik er nog wel een heleboel.