Nu het vorige jaar al een paar maanden achter ons ligt druppelen de cijfers over dat jaar langzaam binnen. Cijfers over de economie, koopkracht en hoe de Nederlander in het algemeen zich voelt. In Werkendam zijn de cijfers voor overlast van de jeugd binnen. Over een heel jaar zijn er meer dan honderd klachten binnengekomen over jeugdoverlast, maar het lijkt een dalende trend te zijn. Nu weet ik niet of die cijfers accuraat zijn, maar ik vind ze laag. Persoonlijk heb ik het idee dat mensen om uiteenlopende redenen liever geen aangifte of melding maken van overlast.
In de eerste plaats is het natuurlijk de verharding van de jeugd. Toen twee weken geleden in Dordrecht twee mannen in elkaar geslagen werden was de eerste arrestatie die van een veertienjarige jongen. En laten we de ongein op het schoolplein van de brede school in Sleeuwijk niet vergeten. Je wilt natuurlijk niet op de wraaklijst terecht komen van een stel militante en relschoppende jeugdigen. Of het wordt als onzinnig ervaren om melding te maken. Wanneer je een melding maakt van vuurwerkoverlast zijn de vogels allang gevlogen tegen de tijd dat de sterke arm der wet komt om in te grijpen. Dat werkt natuurlijk ook zo met jongeren, zodra ze doorhebben dat iemand onderweg is om op te treden zijn ze ouderwets pleite. Het is dus voor de gemiddelde burger even makkelijk om de overlast over zich heen te laten komen en te wachten tot het voorbij is.
Maar we kunnen natuurlijk ook de dalende cijfers voor waar aannemen, en dat betekent goed nieuws. Dan kunnen de gemeente, politie en allerhande maatschappelijke organisaties zich gaan richten op andere problemen. Die van verwarde personen. Sinds het wegvallen van de zorg voor die mensen neemt dat probleem landelijk hand over hand toe. Ik heb zelf van dichtbij mee mogen maken hoe een persoon in de problemen kan komen. Drank, drugs waanbeelden en een aanzuigende werking op een crimineel milieu. Zo sleurt deze niet alleen zichzelf, het huishouden en familie mee maar ook de hele buurt in een vicieuze cirkel van overlast. Gemeente, woningbouw en politie zijn eigenlijk niet in staat om de problemen structureel aan te pakken. Er is overleg, er zijn procedures en voorwaarden. Maar wanneer iemand keer op keer de fout in gaat en de voorwaarden schendt is het een gebed zonder einde.
Zo’n verschrikking kan jaren aanhouden en misschien zelfs nooit opgelost worden.De gemeente Werkendam, en de toekomstige fusiegemeenten in het algemeen, ontberen de juiste middelen om om te gaan met verwarde en overlastgevende personen die hulp behoeven. Nu wordt er in de omliggende gemeente geëxperimenteerd met een zogenaamde crisiskaart. Opgeleide consulenten die zelf in een korte verbinding staan met een persoon die hulp nodig kan hebben en met een crisiskaart vooraf geholpen kan worden. Nog voor de problemen daadwerkelijk beginnen. In Breda is dit inmiddels een fenomeen en lijkt het een positief effect te hebben. Misschien dus iets voor de gemeenten om hiernaar te kijken voor ze het overzicht verliezen vanuit hun centrale plaats in het dure gemeentehuis van Almkerk.