Of je nu wel of niet gelooft in klimaatverandering, en in hoeverre de mens daarvoor verantwoordelijk is maakt voor het volgende onderwerp weinig uit. Want milieuvervuiling stopt, of begint, niet bij het opwarmen van de aarde. Het is ook vervuiling die wij zelf veroorzaken. De tastbare vervuiling van huisvuil en dan vooral plastic.
Plastic in het milieu heeft vele jaren nodig om afgebroken te worden. En dat gaat op een rampzalige manier. Plastic wordt afgebroken in steeds kleinere stukjes, en vooral wanneer het in het water terecht komt is dat rampzalig. Vissen eten bewust, of onbewust, het plastic. En wij krijgen die vissen weer op ons bord. Het is dus geen wonder dat alles naar plastic smaakt tegenwoordig.
In de oceanen worden door golfstromen eilanden van drijvend plastic gevormd. Vroeger maakten zeelui nog melding van eilanden gevormd door wier op de windstille plekken van de zee. Nu zijn het plastic tasjes, flessen en jerrycans die samenklonteren en waar de mens geen raad mee weet, of liever niet van wil weten. Het opruimen kost veel geld, en is ondoenlijk wanneer er steeds meer bij komt.
Mijn idee is om het plastic daar weg te slepen, naar de Noordzee te brengen en er een nieuw Schiphol op te bouwen. Zo slaan we twee vliegen in één klap. Maar ook dat zal een dure operatie zijn. En alternatieven voor plastic zijn niet zo heel erg snel voorhanden. Ik sprak een tijd geleden mijn hoop uit voor een terugkeer naar glas, maar dat laat op zich wachten. Al worden er wel kleine stapjes gezet; het betalen voor plastic zakjes bij winkels. Eerst leverde het gemor op, maar nu hoor ik er niemand over. En het went ook snel; toen ik op Curaçao een gratis plastic tasje kreeg wist ik niet hoe ik moest reageren. Het voelde toen al vreemd aan.
Op de cruise die ik eerder dit jaar nam waren alle rietjes vervangen door papier. En je merkt het verschil nauwelijks, tenzij je echt aan je cocktail rietje lurkt. En zo gaat het met kleine stapjes. Stapjes die sommige Werkendammers niet bereid lijken te zijn te zetten. Al een paar jaar worden de inwoners aangemoedigd afval, en dan vooral plastic, te scheiden. Het is ook een goede financiële prikkel om te doen. De zakken waar het plastic in moet zijn gratis en eens in de twee weken kunnen ze aan de lantaarnpalen worden gehangen waarna ze worden opgehaald. Gratis.
Nu wil het dat een paar mensen hier geen vrede mee hebben en het plastic zelf weg gaan brengen naar het milieuparkje bij de supermarkten. Aangezien de zakken niet in de plasticcontainer passen worden de volle zakken er gewoon naast gehangen, gesmeten of er half ingepropt met de boodschap: “zoek het maar uit”. Eigenlijk is dit huftergedrag van de bovenste plank, als je erover nadenkt. De gemeente maakt het al zo gemakkelijk om van je plastic af te komen. En dan vinden mensen het nog nodig om het gewoon ergens neer te gooien. Wat niet de bedoeling is!
Er zijn natuurlijk redenen om het plastic niet voor twee weken in huis te willen hebben. Niet dat ik die kan bedenken. Als het gaat stinken dan spoel je het toch eerst af voor het in de zak gaat? Of zet er een luchtverfrisser bij. Koop een aparte afvalbak en zet die buiten, bij de containers. En als je dan alsnog vergeet om de zakken langs de straat te hangen dan koop je een agenda. Blijkbaar vergeten deze mensen niet om de zakken mee te nemen naar de winkel, dus aan een stotterend geheugen kan het niet liggen.
De gemeente heeft uiteindelijk geprobeerd aan deze mensen tegemoet te komen door kleinere zakken neer te leggen. Deze passen wel in de plasticcontainer. Maar om de een of andere reden maken deze mensen daar geen gebruik van. Vandaar dat de bodem nu bereikt is en ervoor gekozen is de containers weg te halen. Dit in de hoop dat de hopen plastic verdwijnen en de containerparken weer een beetje toonbaar worden.
Of dit gaat helpen is echter nog te vraag. Een hufter heeft namelijk geen reden nodig voor huftergedrag, Laten we hopen dat ik die laatste zin fout heb.