Wiebes had het over een “aardbevinkje” toen Groningen voor de zoveelste keer op haar grondvesten schudde. De kamer op de achterste benen en Wiebes moest de zeilen bijzetten om zijn huid te redden. Maar ondanks zijn woorden lijkt, en is, een oplossing voor trillend Groningen zoek. Er is wel geld beschikbaar om de huizen op te knappen als ze aardbevingsschade hebben, of aan te passen om schade te voorkomen. Maar de dienstdoende instanties maken het de mensen zo lastig mogelijk om bij dat geld te komen.
Of ze komen met een eigen regelgeving. Die regelgeving houdt in dat een monumentale eeuwenoude boerderij gesloopt moet worden om het te vervangen door een klimaatneutrale betonnen doos. Iets waar de mensen in de boerderij in kwestie ook niet op zitten te wachten. En intussen trilt Groningen door.
Groningen ligt namelijk ver van de Randstad af. En dat is toch het deel waar Nederland om draait. Wie daar woont heeft eigenlijk geen enkel benul dat er ook nog mensen wonen buiten dat gebied. Of willen dat liever niet weten. Een van de exemplarische voorbeelden daarvan zijn de protesten bij boeren. Er was vorig jaar al een protest bij een konijnenfokker in Leerbroek waar protestanten en lokale inwoners tegenover elkaar stonden. De protesteerders vonden het maar zielig. En dat terwijl de boer juist het konijnenboutje om kan zetten in brood.
Of de bezette varkensboer waar activisten gewoon de stal binnengedrongen om misstanden te laten zien. Misstanden ten spijt. Een hoop varkens kijken nu aan tegen een vervroegd levenseinde zonder als karbonaadje te eindigen. DIt doordat de regels sinds de vele varkensziekten zo zijn aangescherpt. Eerst moet je grondig gereinigd zijn alvorens je een stal in mag. Iets wat de hippies van dienst hebben gelaten en zo de kans op ziektekiemen en infecties hebben vergroot.
Boeren zijn al vaak het kind van de rekening en krijgen al snel de beschuldigende vinger toegewezen. Aan de hand hoe je de berekening plaatst zijn ze een van de hoofdverantwoordelijken voor het klimaatprobleem. Ze moeten de lastige keuze maken om weinig vlees duur te verkopen of veel vlees goedkoop. Dus tussen een scharrelstal of een megastal. En intussen kwelt de politiek hen met quota voor melk en mest.
Het verhaal van Groningen en de boeren in het buitengebied komt bij elkaar in de opgestoken middelvinger van de steden naar het platteland. De onwil van de politiek om de mensen en de boeren te hulp te schieten. Maar wel de wil hebben om grote bedrijven toe te staan geen belasting te betalen.
Een boerenrijke plattelandsgemeente als Altena dient hiertegen een vuist te maken en misschien zelfs binding te zoeken met soortgelijke overheden. Een van de wensen die ik voor de nieuwe burgemeester heb opgegeven is dat hij een binding heeft, en pal staat, voor de boeren. En niet kiest voor het grote geld. Dat als er een bezetting van een boerderij is, omdat de slablaadjes een paar centimeter te weinig hebben, hij meteen met harde hand ingrijpt en laat zien dat wij dit niet pikken in Altena. En bovendien tegengas geeft aan de regelneefjes uit de steden.