Soms is er zo veel nieuws dat zelfs een columnist geen keuze kan maken waarover te schrijven. Moet ik het nu hebben over het MH17 proces? Hoe ik jaren geleden, met mijn broertje, op een viaduct bij Zaltbommel stond om de lange stoet van rouwauto’s te aanschouwen? Niet zeker wetende wat ik er bij voelen moest, of waarom ik daar stond. Moet ik het nu hebben over Corona of over Altenastaete?
Een keuze uit die laatste twee is realistischer. Ik heb het nog niet gehad over Corona. Een griep, overgewaaid uit China via Italië en die de wereld nu in haar greep houdt. De financiële markten worden even hard geraakt als de mensen die het hebben. Op slot, achter gesloten deuren en met niemand contact. Overdreven? Misschien wel, misschien niet. Op papier is het dodelijker dan de normale griep. Maar waar rond deze periode van het jaar honderdduizenden mensen op bed doorbrengen. Dan wel door een griepje of werkziek, is de uitbraak van het COVID-19 in Nederland nog te tellen.
Maar ik heb natuurlijk ook nog Altenastaete om over te vertellen. Een ooit gevierde zorginstelling voor de oude mensen van dagen. Hièr zou een nieuwe werkelijkheid worden geschapen. Zó moest het gaan met de bejaarde medemens. Hier werden ze goed verzorgd, werd er niet moeilijk gedaan over regeltjes. Hadden de zorgverleners nog tijd voor een praatje.
Een sprookje, zo blijkt nu. Niet alleen heeft Altenastaete de boel bedonderd door flink te declareren, en het geld wat er werd verdiend niet te steken in betere zorg. Maar ook de zorg bleef achterwege. Niet alleen de media heeft dat nu door, maar ook de inspectie van de gezondheidszorg heeft nu Altenastaete op de vingers getikt. Het sprookje is voorbij en het paleisje voor de ouden van dagen blijkt niets meer dan het zoveelste proefballonnetje van een oplichterskliek.
De overeenkomst tussen Altenastaete en Corona mag echter duidelijk zijn; ik wens het beiden mijn oma niet toe!