Verbeter de wereld, begin bij jezelf. Zo gaat de oude spreuk. Hier worden uiteraard dingen bedoeld als het uitzetten van lampen. Niet onnodig de verwarming opstoken en het afval kundig en secuur scheiden. Mijn broertje en zijn vriendin besloten het iets groter aan te pakken en te beginnen met hun tuin. Ze wonen namelijk al een paar maanden bij elkaar, en met de aankomende lente en zomer moeten er plannen worden gemaakt om de moddervlakte te transformeren.
Ze hebben besloten lak te hebben aan de tuintegeltaks en een middelvinger op te steken naar de wethouder die wil dat er meer groen in de tuin komt. Dus ze kiezen voor een tuin vol stenen. Afgelopen zaterdag werd ik gebeld met de vraag of ik wilde helpen deze stenen te verplaatsen. Ik kan geen nee zeggen, en was bovendien voorbereid op enorme tuintegels. Ik bedoel: grote stappen, snel thuis! Dat is toch het motto lijkt mij.
Nee, in plaats daarvan waren het broodjes. Honderden broodjes. Kleine baksteentjes. Hoewel ze al een halve bus vol hadden moesten we voor een nieuwe lading dieper Brabant in. We omzeilden carnavalsoptochten om rugpijn te krijgen van een nieuwe lading. Trommelstenen deze keer. De busjes die we mee hadden genomen leken wel klassieke low-riders toen deze in waren geladen.
Te gevaarlijk voor de snelweg. In plaats daarvan werd besloten het Capelse veer te nemen. Want twee zwaarbeladen busjes op een klein veerpontje zetten is een goed idee! Om nog maar te zwijgen over de oude baileybrug die zware limitaties heeft op haar maximumgewicht. Terwijl de wind vele carnavalsoptochten lamlegde bleef het veerpontje doorvaren. Ook toen wij er met twee busjes op gingen staan. En een fijne tocht was het niet.
Het bootje bokte in de wind. Water spatte over de rand en midden op de rivier begon het ook nog eens te rollen. Ik ben niet bang geweest. Maar de gedachte dat een zware met stenen beladen bus als een baksteen zal zinken in de Bergsche Maas is niet geruststellend te noemen.
Gelukkig werd de overkant bereikt en konden we onze weg vervolgen over het veilige land en de winderige polder. In Sleeuwijk hebben we de stenen weer afgeleverd. Eén ding is zeker; het verbeteren van de wereld verpest mijn rug!