Ik heb bewondering voor het koningshuis. Ik ben ook een van de weinige, denk ik, die zonder al te veel afkeuring naar de kroning van Charles III heb gekeken. Ja, het is poppenkast. Maar het is een eeuwenoude ceremonie die nog teruggaat tot de tijd dat men geloofde in uitverkoring en lotsbestemming. Bovendien is het belangrijke poppenkast.
Onze koning wordt dan ook niet gekroond, hij wordt ingehuldigd. Dat is een iets nieuwere ceremonie dan de kroning van de koning van het Verenigd Koninkrijk. Maar heeft natuurlijk ook mystieke trekjes. Al is de huldiging vooral een opeenstapeling van tradities en bevestiging van politieke handvesten.
In elk geval werd tien jaar geleden Willem-Alexander koning van Nederland. Sindsdien hebben we een vorst die het anders wil doen dan zijn moeder. Maar de vraag is of dat wel kan, en of dat verstandig is. In mijn zicht is Willem-Alexander een koning die zich “normaal” wil gedragen. Die zich aan de ene kant wil opstellen als je buurman. Hij houdt van voetbal. Wil graag meedoen met een biertje en jolige muziek.
Aan de andere kant wil hij ook koning zijn en zich zo gedragen. Een villa in Griekenland. Een speedboot erbij. Huisjes in Argentinië en een complete verbouwing van een paleis…
Hiermee doet de koning een vreemde hinkstapsprong. Zo vreemd dat hij zich vaak genoeg verstapt. Je kunt niet in een paleis wonen en net doen alsof je een normale jongen bent. je kunt niet een biertje drinken met het normale volk om daarna op vakantie te gaan naar Griekenland waar je een privaat strand hebt en een villa, en een steiger met een speedboot.
Je kunt, kortom, niet boven het volk staan en tegelijkertijd in dat volk. Bovendien hoopt hij zich populair te maken. Maar zijn impopulariteit wordt gevoed door zijn foute keuzes die hij als vorst denkt te kunnen maken.
Tekenend voorbeeld is de vakantie naar Griekenland tijdens de coronacrisis. Hier wordt het duaal beeld heel duidelijk en lastig. Terwijl een hoop Nederlanders door nieuwe maatregelen hun vakantie in rook op zagen gaan pakte de koning het vliegtuig en ging naar Griekenland. Op dat moment had hij twee opties. Blijven, of terugkomen. Hij koos voor dat laatste en bood publiekelijk zijn excuses aan.
Niet bepaald vorstelijk. Maar hij probeerde zich wél te verdedigen. Griekenland was een “geel” land dus hij mocht er naartoe! En dat is de verdediging die hij nog altijd aanhaalt.
Persoonlijk denk ik: zeg niks en wees een vorst die boven de mensen staat. Of wentel jezelf in je excuses zonder vergoelijkende redenen te geven. Ga niet voor deze manier want daarmee kweek je afkeuring dat meer voort komt uit jaloezie dan afkeuring van je daden.
Ter ere van zijn tienjarig jubileum heeft de koning een podcast opgezet. Iedereen en zijn moeder heeft tegenwoordig een podcast dus hij moest aansluiten. En ik vind het heel interessant om verhalen te horen van de koning. Aan de andere kant vind ik dat het niet hoort! Het is niet koninklijk! En wederom verdedigt hij zijn Griekenlandvakantie.
Kortom: Willem-Alexander, neem mijn advies. Kies een kant! Ga uw moeder achterna en kies voor afstand en “Le Roi Ce’st moi!” of kies voor je plek tussen het volk. Maar probeer het niet allebei te doen want dat breekt je op.