De Titel van dit stuk is gebaseerd op de laatste column van mijn tante. Ik gebruikte deze titel al eerder voor Heilig Gif (2) verschenen in 2016. Ik ben van plan om in 2018 Heilig Gif 3 uit te brengen om de herinnering aan mijn tante en andere belangrijke mensen uit mijn leven niet verloren te laten gaan.
“Een onvergetelijke kerst” dat is de slogan waarmee meerdere bedrijven adverteren. Koop spullen bij hen voor de komende feestdagen en krijg de kerst die je nooit meer zal vergeten. Dat hoeft niet echt een positieve zin te zijn. Kerst en december zijn voor mij meestal de periodes dat het wat minder gaat. Geen idee waarom. Ik heb meerdere onvergetelijke kerstdagen. Het laatste kerstfeest van mijn surrogaat-opa waarop ik hem uitlegde wat een selfie was. De koude dagen in december waarop mijn echte opa overleed. En de tweede kerstdag dat ik een bezoek bracht aan mijn zieke tante.
Zij schreef voor een andere krant en een van haar laatste stukjes heette “Heilig Gif”. In dat stukje beschreef ze hoe ze haar chemo ontving, en met haar vele anderen. Ze sloot af met de boodschap dat ze kerst zou doorbrengen in het ziekenhuis. Op het moment dat dat stukje vorm kreeg was er nog hoop dat alles goed zou komen. Die kerst bracht ze door in het ziekenhuis, gekoppeld aan een infuus. Haar lichaam verzwakt door haar ziekte, de operatie en het Heilige Gif. Dat was haar laatste kerst die ze kaal en zwak meemaakte. Een paar dagen later mocht ze naar huis, maar nog geen maand later was ze er niet meer.
Die tweede kerstdag 2015 maakt dat het voor mij een onvergetelijke kerst is. De laatste dag dat ik haar in leven zag en samen met haar moeder een bezoek bracht. Nooit en nimmer zal ik vergeten hoe ze rond strompelde en hoe haar oude moeder, mijn oma, haar kaarten voorlas. Ik heb daarvoor geen veel te dure vleesschotel of een stapel cadeautjes nodig. Een paar weken geleden is ze postuum oma geworden. Een hoogtepunt welke haar bij leven ontzegd is.
Deze kerst ga ik het natuurlijk wel weer proberen, met de familie bij elkaar. In mijn eentje traditiegetrouw kijken naar de Paus en de koning. En in de middag rond de bakplaat. Gezamenlijk het met salmonella en e-coli behepte vlees braden op een hete staalplaat en een geur verspreiden die nog dagen blijft hangen. Misschien kan er zelfs een klein cadeautje van af. Maar hoe gezellig het ook zal worden, ik zal nooit de kerstfeesten van eerder vergeten. De “feesten” die allesbepalend waren in mijn leven. Feesten die uiteindelijk een met kerstbomen versierd afscheid bleken te zijn.
De allerlaatste regels van mijn tante gingen over het kerstfeest zelf. Dat er ook mensen zijn die een hekel hebben aan kerst. Ik heb dat niet, maar ik kan mij voorstellen dat wie deze dagen doorbrengt in de kille en berekenende gebouwen die onze zorgcentra tegenwoordig zijn je niet uitkijkt naar die twee dagen. Vooral als je lichaam het begeeft en je niet eens deze laatste kerst mag doorbrengen op een warme plek, maar op een onpersoonlijke kamer. Voor het verplegend personeel die deze, normaal, vrije dagen opoffert om mensen te verzorgen kan ik niets anders dan respect opbrengen. Want het gaat er uiteindelijk niet om waar je bent maar hoe je kerst beleeft. Ik wens iedereen heel fijne kerstdagen toe, waar u op dat moment ook bent.