In Mexico wordt de tweede november de “dia de los muertos” gevierd. De dag van de doden. Een dag om overleden bekenden te gedenken. In de Katholieke wereld heet deze dag “allerzielen”. Nu geloof ik niet in een hiernamaals, en als dat er is dan zijn er genoeg mensen die gestorven zijn die ik niet wil ontmoeten. Ik ben allang blij dat ik van ze af ben.
Maar als er een hiernamaals is zou ik graag op zoek gaan naar mijn tante, Carla. Vooral in de tijd rond kerst moet ik aan haar denken. Het was tweede kerstdag dat ik haar voor het laatst zag, in het ziekenhuis. Ontdaan van alle levenskracht, door kanker. De levenslust was er nog wel, maar kon niet overleven in haar stervende lichaam.
Ze schreef columns, en een van haar laatste columns is heilig gif. Hoe ze slaafs haar chemo ging halen. Als het ware een levensreddend gif ingespoten kreeg en daarvoor als een ritueel plaats moest nemen in een stoel en ingeprikt werd met naalden. Hopend dat het zou werken. Het mocht niet zo zijn.
Mijn tante is niet meer, maar de rest van de wereld wacht, net als zij, op een heilig gif. Een vaccin, een medicijn. Een oplossing voor het rondwarend virus. Een betere oplossing dan afstand houden en maskers dragen. Ik hoop dat dit heilig gif beter werkt dan de chemo deed voor mijn tante. Maar bovendien dat we niet vergeten op wie wij eigenlijk leunen. Niet alleen als maatschappij op elkaar. Maar ook op onze naaste omgeving. Op de buren, de vakkenvullers en familie. Maar ook dat we niet vergeten hoe het zorgpersoneel de afgelopen maanden gezwoegd heeft.
Men is bang dat de tijd van vóór de coronacrisis nooit meer terugkomt. En dat mag ik eigenlijk wel hopen. Ik hoop dat we geleerd hebben dat we niet moeten kijken naar wie de hoogste opleiding heeft. Dat we duurbetaalde managers eruit kunnen gooien en kijken naar wie de samenleving drijvende houden.
Wij als mensen zelf, zonder titel, zonder doctoraat. De macht tussen de machtelozen zijn wij samen. Iedereen alvast een vrolijk kerstfeest en tot in het nieuwe jaar.