Mijn facebook had afgelopen week een nieuwtje voor mij. Een jaar geleden hield ik trots de eerste krant omhoog waar mijn naam in stond als columnist. Het was van de week een jaar geleden dat ik voor het Nieuwsblad was gaan schrijven. Voor mijn eerste column kreeg ik de tip, of opdracht, om mijzelf voor te stellen. Wie ik was en waarover ik wilde schrijven. Dat was al een hele taak op zich. Waarover wilde ik schrijven? Ik wilde vooral schrijven over dingen die ik zag, die ik dacht, die ik wilde doen. En over de omgeving. En het moest in driehonderdtwintig woorden.
Met pijn en moeite wist ik die uit mijn vingers te krijgen. Netjes afgetopt op driehonderd achttien woorden stuurde ik mijn eerste column, en kennismakingsstukje, door naar de redactie. Die met het bericht terugkwam dat het te kort was. En toen ik een week later mijn eigen stukjes in de krant mocht passen kwam ik erachter hoe veel te kort. Het systeem bleek namelijk uit te gaan van driehonderd woorden. Terwijl er ruimte was voor meer dan drieduizend tekens.
Tenzij ik standaard tien tekens per woord gebruik kom ik dus nooit in de buurt van driehonderd woorden. Daarom leerde ik al snel om te rekenen in tekens. 3050 tekens is het maximum voor een stuk. Ongeveer vijfhonderd woorden.
Maar die drieduizend tekens, of vijfhonderd woorden, kwamen niet afgelopen weekeinde. Ik ben meerdere malen voor mijn computer gaan zitten. Muziek aan en de vingers op de toetsen. De onderwerpen in mijn hoofd. Maar het lukte niet. Daarna met muziek uit gaan zitten. En toen lukte het nog steeds niet. Ik wist de onderwerpen maar wist ze niet aan het werkblad toe te vertrouwen op een manier die leesbaar was. Tegen heug en meug heb ik maandag de column afgemaakt en in de krant geplaatst.
Nu is het elke week weer een uitdaging. Soms heb ik een column al een week eerder klaar en hoef ik enkel te wachten op een opdracht om die te kunnen plaatsen. Andere weken heb ik geen onderwerp en moet ik de kranten doorspitten in de hoop iets bruikbaars tegen te komen. Soms staat er ook een week een column klaar maar gebeurt er iets op het allerlaatste moment waardoor ik, om actueel te blijven, snel moet herschrijven. Deze momenten noem ik “dijkdoorbraken” nieuws zo belangrijk dat ik het wel moet behandelen om er niet te laat mee aan te komen.
Maar een dijkdoorbraak of niet, afgelopen maandag was voorlopig de laatste keer dat ik mijn werk toe hoefde te vertrouwen aan het papier. De krant gaat namelijk ook met vakantie waardoor ik drie weken niet meer hoef te denken aan nieuws, of deadlines of dijkdoorbraken. Het voelde voor mij als de afsluiting van een periode, en misschien ook wel de reden dat het zo lastig ging om mijn column te schrijven. Mijn eerste seizoen in de krant. Een moment om te bedenken wat ik heb geschreven en hoe ik vooruit gekomen ben.
De stukjes nog even de revue laten passeren. Welke vond ik zelf de beste? Persoonlijk ga ik voor “Poppen en Schermen” Het was de bedoeling dat deze column de eerste na de vorige zomerstop zou worden. Maar in die zomer gebeurde zo veel (fipronil, genX en een aanslag op de Ramblas) dat ik een andere column schreef. Dit was mijn eerste dijkdoorbraak.
Mijn slechtste ging over het gemeentehuis. Niet alleen had ik de cijfers fout (ik schatte de koop en verbouwing van het nieuwe gebouw te laag in) ook had de redactie mijn eerste zin bewerkt waardoor het niet meer klopte. Ik voelde mij daar echt schuldig over en heb een hartig woordje gewisseld met de redactie niet meer te spelen met mijn tekst.
Maar het mooiste zijn de dingen rond mijn columns heen. Hoe een bezoeker bij mij op het werk mij herkende. Een interview op de radio, mensen die mij mailtjes sturen met tips. Al zijn er ook dingen die minder leuk zijn. Zo had iemand over een van mijn columns iets onaardigs gezet op Facebook waarover Thygo zich opwond. Hij wilde iets terugplaatsen om die persoon zelf te kakken te zetten. Maar met de air van Brad Pitt schudde ik mijn hoofd; het is de prijs van de roem.
En nu wachten op het tweede seizoen. De lokale verkiezingen komen eraan, de eenwording van de gemeente wordt een feit. Het is bijna weer kerst en ik ben van plan weer een soort spookverhaal te plaatsen met halloween. Tenminste… zo lang er geen dijkdoorbraak is.